Imieniny: Elżbiety Marka Amandy Amanda Grzegorza Drogomysła Pauli Leoncjusza Efrema Marcina Hosanny

Najświętsza Maryja Panna z Rokitna

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Najświętsza Maryja Panna z Rokitna

Rokitno (diec. zielonogórsko-gorzowska) – wieś w woj. lubiuskim, 13 km na pd.-wsch.od Skwierzyny, w pobliżu szosy Skwierzyna – Pniewy. Stara wieś, wzmiankowana w XIV w., własność Cystersów z Bledzewa od XV w.

Parafia erygowana prawdopodobnie w XIV w. Po kościołach z XIV i XVII w. obecny kościół pw Matki Bożej Królowej Polski z XVIII w. W ołtarzu głównym z XVIII w. obraz Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej z XVI w. 170 wot, w tym 60 z XVII i XVIII w. W 1670 r. poznański biskup Stefan Wierzbowski, na mocy badań specjalnej komisji wydał dekret, uznający obraz za cudowny.

Nieznane jest pochodzenie oraz autor znajdującego się w kościele rokitniańskim wizerunku Matki Bożej (wymiary: 38×40 cm). Prawdopodobnie powstał on na początku XVI w., jednakże z Rokitnem jest związany z pewnością dopiero od 1669 r. Po kolejnych cudach, wymodlonych przed tym obrazem przez miejscowych parafian, rok później specjalnie powołana komisja teologiczna uznała go za łaskami słynący.

Obraz zasłynął łaskami w opactwie Cystersów w Bledzewie w XVII w. Po przeniesieniu do Rokitna zaczął ściągać coraz to liczniejsze rzesze pielgrzymów, notowane jest wiele łask tu otrzymanych, składane są liczne wota. Pielgrzymki z dalekich okolic przybywają i w XIX w., podtrzymując polskość w okresie ucisku pruskiego. Rokitno powróciło do Polski po II wojnie światowej. 15 sierpnia 1946 r. odbyła się uroczystość ofiarowania diecezji gorzowskiej Matce Bożej. Obraz koronowany był przez prymasa Polski Józefa kardynała Glempa 18 czerwca 1989 r. Żywy kult trwa do dziś. Kopia obrazu znajduje się w wielu kościołach.

Odpusty: Matki Bożej Królowej Polski, Wniebowzięcia i Narodzenia NMP

Św. Elżbieta z Schónau, dziewica, zakonnica

hebr. imię teoforyczne Elisheba „mój Bóg jest doskonałością”, „Bóg moją przysięgą”

Św. Elżbieta z Schónau, dziewica, zakonnica

Św. Elżbieta z Schónau, dziewica, zakonnica urodziła się około 1129 r. zapewne w niemieckim Bonn. Pochodziła ze znakomitej rodziny. Była jeszcze dzieckiem, kiedy pobożni rodzice zwyczajem ówczesnym oddali ją na naukę i wychowanie do klasztoru benedyktynek w Schönau nad Renem. Tu pozostała na zawsze. W roku 1147 jako 18-letnie dziewczę przywdziała welon zakonny, by niedługo potem złożyć śluby. Po 10 latach została wybrana na mistrzynię nowicjatu, a potem na przełożoną.

W pięć lat po wstąpieniu do klasztoru Elżbieta zapadła na ciężką chorobę, którą znosiła przez 12 lat z heroiczną cierpliwością. Kiedy cierpienia się wzmagały i nie mogła chodzić o własnych nogach, wykorzystywała cenny czas na słodką modlitwę z Bogiem. Obdarzona darem wysokiej kontemplacji doznawała daru objawień Pana Jezusa, Matki Bożej i świętych Pańskich. Obdarzył ją także Pan Bóg darem proroczym. Jej wizje miały wpływ na mariologię i religijność średniowiecza

Kiedy umierała 18 czerwca 1164 r., miała 35 lat. Do “Martyrologium Rzymskiego” wpisał ją w 1584 r. papież Grzegorz XIII. W roku 1632 relikwie Elżbiety zostały w czasie wojny trzydziestoletniej sprofanowane i zniszczone przez protestanckich Szwedów. Zachowała się jedynie szczęśliwie relikwia głowy św. Elżbiety.

Święta zostawiła po sobie bogatą korespondencję. Naglona nadprzyrodzonymi wizjami pisała do biskupów w sprawie reformy Kościoła. Jej listy zebrał starannie i opublikował jej brat, Ekbert.

W IKONOGRAFII przedstawiana jest w habicie benedyktyńskim jako zakonnica doświadczająca wizji. Jej atrybutem jest: księga, pastorał, krzyż.

Bł. Hosanna z Mantui, dziewica
Bł. Hosanna z Mantui, dziewica
Obraz Francesco Bonsignori przedstawiający Hosannę Andreasi trzymającą w prawej ręce lilię, w lewej serce i krucyfiks, depczącą demona. Czczona jest przez dwie świeckie kobiety i trzy dominikanki.
Foto: Sailko

hebr. Hoszana „ten, który ma zdrowie”

Hosanna Andreasi urodziła się 17 stycznia 1449 r. w Mantui, w rodzinie Mikołaja Andreasi i jego żony Agnieszki z Gonzagów, którzy rządzili w tym czasie miastem. Mając piętnaście lat, wyrzekłszy się małżeństwa, przywdziała habit tercjarek dominikańskich. Nie przeszkodziło jej to w podtrzymywaniu kontaktów z dworem Gonzagów i w zabieraniu głosu w sprawach politycznych. Kontakty takie ułatwiały jej działalność charytatywną, a nie przeszkodziły w prowadzeniu życia umartwionego, bogatego w uczynki pokutne.

Korzystała z roztropnego kierownictwa duchowego sławnego teologa Franciszka de Silvestri (z Ferrary), który został potem generałem zakonu dominikańskiego i spisał jej żywot. Świadectwem pobożnego i świątobliwego życia Hosanny są jej listy.

Otrzymawszy niezwykłe łaski mistyczne (ekstazy, wizje, jasnowidzenie, stygmaty), zmarła 18 czerwca 1505 r. Hieronim z Mantui, oliwetanin i duchowy syn Osanny, napisał życiorys swej mistrzyni. Kult mistyczki w 1515 r. dla diecezji Mantui zaaprobował Leon X, a 27 listopada 1694 r. dla całego Kościoła zatwierdził Innocenty XII.

Inni patroni dnia

św. Amanda bpa Bordeaux († pocz.V w.)
św. Eteriusza m. († IV w.)
Św. Klaogera ps. († 485)
ŚwŚw. Leoncjusza żołnierza, Hipacego trybuna, Teodula, mm. († IV w.)
ŚwŚw. braci Marka i Marcelina, mm. († 287)

℗ Św. Elżbieta z Schónau, dziewica, zakonnica ℗ Bł. Hosanna z Mantui, dziewica ℗ NMP z Rokitna