Imieniny: Genowefy Danuty Daniela Arletty Makarego Zdzisławy Antera

Najświętsze Imię Jezus

Istnieje wiele imion, którymi określano Syna Bożego. Już sam prorok Izajasz wymienia ich cały szereg: Emmanuel, Przedziwny Doradca, Bóg Mocny, Odwieczny Ojciec, Książę Pokoju. Inni prorocy dodają: Syn Człowieczy, a Jan Ewangelista nazywa Go „Słowem”.

Jednak imieniem własnym Syna Bożego jest imię Jezus. Ono zostało Mu bowiem nadane przez samego Ojca, co zwiastował Archanioł Gabriel: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna i nadasz Mu imię Jezus” (Łk 1,31). Pod tym właśnie imieniem Syn Boży odbiera największą cześć.

To wspomnienie liturgiczne zostało ustanowione po rozpowszechnieniu kultu Najświętszego Imienia Jezusa dokonanym przez Świętego Bernardyna, a następnie jego współbraci: Alberta z Sartiano i Bernardyna z Feltre.

Już w pismach św. Pawła, zwłaszcza w Liście do Filipian, znajdują się oznaki czci dla Imienia Jezusa, co stanowiło podwaliny dla rozwoju przyszłej pobożności, która przedmiotem kultu liturgicznego stała się jednak dopiero w XIV wieku.

Papież Klemens XII (+ 1534) pozwolił na osobne oficjum i Mszę świętą o Imieniu Jezus. Papież Innocenty XIII rozciągnął to święto na cały Kościół (1721), a papież św. Pius X wyznaczył je na niedzielę po Nowym Roku lub – gdy tej zabraknie – na 2 stycznia. Najnowsze, trzecie wydanie Mszału Rzymskiego, przypisało je jako wspomnienie dowolne na dzień 3 stycznia.

Św. Genowefa, dziewica

z rom.celt. i germ. gena ród, gatunek i wifa żona, kobieta; „kobieta szlachetnego rodu”

Św. Genowefa, dziewica

Św. Genowefa, dziewica (422-500/502?) pochodziła z rycerskiego rodu. Prowadząc życie ascetyczne, pełne gorliwości i wyrzeczeń, oddziaływała szeroko poprzez swoją duchowość. Kilkakrotnie stawała się wybawicielką Paryża. W roku 451 na wieść o nadciągających Hunach pod wodzą Attyli powstał popłoch w mieście, gdyż obawiano się najazdu hordy Genowefa zachęcała do zachowania spokoju, przepowiadając, że Bóg ochroni miasto. Rzeczywiście Attyla skierował swoje wojsko w inną stronę. Gdy mieszkańcom Paryża groził głód, zorganizowała flotyllę rzeczną, która zaopatrzyła miasto w żywność. Zmarła 3 stycznia 500/502? roku. Główna patronka Francji i Paryża. Jest także patronką dziewic, pasterzy, producentów świec woskowych, rybaków, rzemieślników, właścicieli składu win, żołnierzy.

W IKONOGRAFII św. Genowefa przedstawiana jest jako młoda mniszka lub pasterka pasąca owce. Malowana także z dwoma kluczami Paryża, zawieszonymi u pasa; ukazywana, gdy przywraca wzrok, a także ze świecą, którą według legendy zdmuchiwał diabeł podczas modlitwy, a anioł zapalał z powrotem. Jej atrybutami są: anioł i księga, czasza, kądziel, kij pasterski, dwa klucze, medalik, naczynie; niewidomy, którego uzdrawia; owca.

Św. Józef Maria Tomasi, kardynał

hebr. jasaf przydać; Joseph lub Jehoseph „niech Bóg pomnoży”

 srcset=Św. Józef Maria Tomasi, kardynał” width=”255″ height=”326″ />

Józef Maria Tomasi urodził się 12 października 1649 r. na Sycylii, w rodzinie księcia Lampeduzy i Palmy. Otrzymał staranne wykształcenie. W domu panowała atmosfera religijna; cztery siostry Józefa wstąpiły do benedyktynek, po śmierci męża dołączyła do nich także ich matka. Józef odrzucił możliwość robienia kariery politycznej na dworze hiszpańskim. Odnalazł w sobie wezwanie do życia zakonnego. W 1666 r. złożył pierwsze śluby w klasztorze teatynów w Palermo. Filozofię i teologię studiował w wielu miejscach: w Mesynie, Ferrarze, Bolonii, Modenie, Palermo i Rzymie. W 1673 r. w Wiecznym Mieście przyjął święcenia kapłańskie.

Tak gruntowne wykształcenie szło w parze z wielką pobożnością. Znał kilka nowożytnych języków europejskich, a oprócz nich także łacinę, grecki, arabski, hebrajski, etiopski i syro-chaldejski. Przykładem przywiązania do Kościoła i świadectwem wiary doprowadził do nawrócenia na katolicyzm swojego żydowskiego nauczyciela języka hebrajskiego, rabina Mose da Cave.

Wiedza i mądrość Józefa przyczyniły się do tego, że papież Klemens XI mianował go członkiem kilku dykasterii watykańskich. W 1712 r. został podniesiony do godności kardynała. Gorliwie sprzeciwiał się postawom popularnych w tamtym czasie jansenistów i kwietystów, którzy twierdzili, że wobec Boga wystarczy zachować bierność, bo jedynie łaska Boża ma moc zbawiania i niepotrzebny jest do tego współudział ze strony człowieka. Przypominał więc o niezastąpionej roli sakramentów, wspólnej modlitwy liturgicznej i obecności Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.

Zmarł 1 stycznia 1713 r. w Rzymie. Pius VIII beatyfikował go w 1803 roku, a św. Jan Paweł II wprowadził go do grona świętych 12 października 1986 roku.

Bł. Alan de Solminihac, biskup

celt. oznacza osobę pogodną i zgodną i harmonijną

Bł. Alan de Solminihac, biskup

Alan urodził się 25 listopada 1593 r. w zamku rodzinnym w Belet we Francji. Pochodził z zamożnej, pobożnej i patriotycznej rodziny. Studiował w Cahors i w Paryżu. Chciał przyłączyć się do Rycerzy Maltańskich, aby służyć Bogu jako żołnierz. Mając 26 lat wstąpił jednak do augustiańskich kanoników regularnych w opactwie w Perigeux we Francji. W 1623 r. został przełożonym opactwa. Niestrudzenie pracował nad przywróceniem dyscypliny i dawnej obserwancji; jego reformy objęły także inne opactwa.

W 1636 r. został mianowany biskupem Cahors. Pełnił tę posługę aż do śmierci. Kontynuował dzieło odnowy klasztorów i ewangelizował parafian. W ciągu 23 lat wielokrotnie odwiedził każdą z podległych mu parafii. Założył seminarium duchowne, fundował przytułki. Przywrócił tradycyjną pobożność i szerzył kult Eucharystii. Na wzór św. Karola Boromeusza wcielał w życie reformy Soboru Trydenckiego.

Zmarł 31 grudnia 1659 r. w Mercues we Francji. Św. Jan Paweł II beatyfikował go 4 października 1981 r.

Inni patroni dnia

św. Antera pp. m. (+ 236)
śwśw. Cyryna, Pryma, Teogenesa, mm. (+ 320)
św. Florencjusza bpa (+ ok. 378)
św. Gordiusza setnika, m. (+ ok. 304)
św. Piotra m. (+ ok. 310)
śwśw, Teopempta, Teonasa, mm. (+ 300)

℗ Św. Genowefa, dziewica ℗ Św. Józef Maria Tomasi, kardynał ℗ Bł. Alan de Solminihac, biskup