ŚW. RAJMUND Z PENYAFORT

Święty prawnik

Był spowiednikiem i doradcą króla Aragonii Jakuba I. Papież Grzegorz IX uczynił go kapelanem Pałacu Apostolskiego oraz osobistym spowiednikiem i doradcą.

Ks. Mariusz Frukacz

Święty Rajmund z Penyafort należał do grona najwybitniejszych mistrzów teologii moralnej, prawa kanonicznego i cywilnego swojej epoki.

Urodził się w starej szlacheckiej rodzinie katalońskiej Penyafort i był spokrewniony z królem Aragonii. Studiował prawo kanoniczne i cywilne w Bolonii, gdzie uzyskał stopień doktora. Po powrocie do Barcelony w 1219 r. został mianowany kanonikiem, archidiakonem i wikariuszem generalnym. W tym okresie zaprzyjaźnił się z dominikanami i wstąpił do nich w 1222 r.

Jako wybitny prawnik Rajmund opracował swoje monumentalne dzieło Summa prawa – podręcznik dla studentów prawa. Miał w sobie zapał misyjny i żarliwie pracował, aby nawrócić Maurów i Żydów. Opracował również wskazówki dla spowiedników Summa casuum. Zorganizował studium języka arabskiego dla dominikanów, którzy podejmowali misję ewangelizacyjną wśród Arabów w Hiszpanii i w Afryce. Napisał też dzieła: Summa pastoralna i Traktat o małżeństwie.

Św. Rajmund Penyafort
Ur. między 1170 a 1175 r.
w Villafrancadel Panades
Zm. 6 stycznia 1275 r. w Barcelonie

Papież Grzegorz IX dostrzegł niezwykłą wiedzę Rajmunda z zakresu teologii moralnej, prawa kościelnego i cywilnego. Wezwał go do Rzymu – tam Rajmund napisał pracę z prawa kanonicznego, znaną jako Pięć dekretów. Zebrał w niej wszystkie obowiązujące w jego czasach dekrety biskupów rzymskich. Stolica Apostolska zatwierdziła ten zbiór dokumentów bullą Rex Pacificus w 1234 r. Powstał w ten sposób zbiór prawa kanonicznego nazwany Decretales Gregorii IX (Dekretały Grzegorza IX).

W 1236 r. Rajmund wrócił do Hiszpanii. W 1238 r. wybrano go generałem zakonu dominikanów – urząd ten objął po bł. Jordanie z Saksonii, który był bezpośrednim następcą św. Dominika. Zmarł w wieku stu lat. W pogrzebie wziął udział król ze swoim dworem. 29 kwietnia 1601 r. papież Klemens VIII ogłosił Rajmunda świętym.

W swoim życiu św. Rajmund kierował się zasadą: „Porządek w księgach, porządek w życiu”.

ŚW. RAJMUND Z PENYAFORT

 

 

Św. Rajmund z Penafort, kapłan

Imię pochodzenia germańskiego, wywodzące się od słów „ragin”, czyli zrządzenie losu i „munt” – opieki.

Św. Rajmund z Penafort, kapłan

Św. Rajmund z Penafort, kapłan urodził się w roku 1173 w starej szlacheckiej rodzinie katalońskiej, był spokrewniony z królem Aragonii. Jako dwudziestoletni młodzieniec wykładał filozofię w Barcelonie, nie otrzymując za swoją pracę wynagrodzenia. U swoich Uczniów starał się formować zarówno serce, jak intelekt. W trzydziestym roku życia wyjechał do Bolonii, aby kontynuować studia nad prawem kanonicznym i cywilnym, tam też uzyskał stopień doktora. Po powrocie do Barcelony w roku 1219 został mianowany kanonikiem, archidiakonem i wikariuszem generalnym. w roku 1222 wstąpił do zakonu dominikanów. Było to osiem miesięcy po śmierci świętego założyciela tego zakonu. Pracował żarliwie nad nawróceniem Maurów i Żydów, a równocześnie opracowywał dzieło zawierające wskazówki dla spowiedników. Papież Grzegorz. IX wezwał go do Rzymu i mianował kapelanem pałacu apostolskiego, penitencjaruszem i swoim osobistym spowiednikiem. w tym czasie św. Rajmund napisał pracę z prawa kanonicznego, znaną jako “Pięć dekretów”. Po powrocie do ojczyzny został wybrany generałem zakonu dominikanów, obejmując ten urząd po Jordanie z Saksonii, który był bezpośrednim następcą św. Dominika. Opracowawszy na nowo konstytucje zakonne, zrezygnował z funkcji i ponownie poświęcił się apostolatowi. Umarł w Barcelonie, w roku 1275, mając sto lat.

Św. Lucjan, prezbiter i męczennik

łac. Lucius urodzony o pierwszym promieniu słońca, o świcie; Lucjanus należący do Lucjusza

Św. Lucjan, prezbiter i męczennik

Św. Lucjan, prezbiter i męczennik. Tradycja nie przekazała nam ani daty urodzin, ani żadnych informacji o rodzinie Lucjana. Rodzina musiała być jednak dość zamożna, skoro Lucjan otrzymał wszechstronne wykształcenie w retoryce. Po dość rychłej śmierci rodziców sprzedał ojcowiznę, a pieniądze rozdał ubogim. Ze szczególnym zaangażowaniem oddał się nauce języka hebrajskiego i studiom biblijnym. Jego sława zaczęła ściągać do niego uczniów. Wkrótce założył własną szkołę w Antiochii. Wśród jego uczniów znalazł się m.in. św. Grzegorz Cudotwórca († 290), biskup Neocezarei w Poncie, a do najgorliwszych propagatorów jego pism należał św. Jan Chryzostom († 407), patriarcha Konstantynopola, doktor Kościoła.

W prowadzonych studiach biblijnych przyznawał pierwszeństwo dosłownej interpretacji Pisma Świętego. Przeciwstawił się nawet takiemu autorytetowi, jakim był w pierwotnym chrześcijaństwie Orygenes († 254), który w interpretacji Biblii pierwszeństwo dawał sensowi przenośnemu. Za Lucjanem poszli święci tej miary, co Ambroży († 397), Augustyn († 430) i Grzegorz i Wielki († 604). Wbrew Orygenesowi św. Lucjan twierdził, że Pismo święte należy interpretować tak, jak brzmi tekst, chyba że autor natchniony daje wyraźnie do zrozumienia, że w danym wypadku chodzi mu o sens ukryty w przenośni, przypowieści czy też opowieści. Tej zasady trzyma się po dzień dzisiejszy Kościół katolicki.

Nie wiemy, co skłoniło Lucjana do zamknięcia szkoły w Antiochii i przeniesienia jej do Nikomedii. Być może stało się tak z powodu prześladowań Kościoła, jakie rozpoczął cesarz rzymski Dioklecjan (284-305), a kontynuowali je jego następcy: Maksymilian Herkules († 310), niemniej okrutny Galeriusz († 311) i Licyniusz († 324). w Antiochii prześladowania wybuchły ze szczególnym okrucieństwem. w Nikomedii musiały być (w owych latach przynajmniej) łagodniejsze, skoro, nawet po aresztowaniu i uwięzieniu, jeszcze przez 9 lat zapewniono Lucjanowi swobodę pisania w obronie wiary i możliwość przyjmowania uczniów. Dopiero za panowania cesarza Licyniusza skazano Lucjana na wyrafinowane tortury, by mękami wymusić na nim wyparcie się Chrystusa; w końcu ścięto go mieczem 7 stycznia 312 r.

Podanie głosi, że cesarz Konstantyn Wielki kazał złożyć ciało św. Lucjana w Helenopolis w 300 r. Pod koniec życia miał przyjąć chrzest z rąk biskupa Euzebiusza z Nikomedii przy relikwiach tego Męczennika w 337 roku.

Inni patroni dnia

Bł. Mateusza z Agrigento bpa († 1451)
Św. Niceta bpa († V w.)
Św. Teodora mn. († VI w.)

℗ Św. Rajmund z Penafort, kapłan ℗ Św. Lucjan, prezbiter i męczennik