Fatima – ZNAK BOŻY  

13 października 1917 r.

“Jesteśmy więc świadkami zjawiska jedynego i nieprawdopodobnego dla kogoś, kto go nie przeżył. Powyżej drogi, gdzie zatrzymały się samochody i zebrało kilkaset osób, którym brakło odwagi, by grzęznąć w gliniastej ziemi, widać ogromny tłum ku słońcu. Chmury zniknęły. Słońce jest w zenicie. Tarcza słoneczna przypomina płytę matowego srebra i można patrzeć nań bez najmniejszego wysiłku. Nie grzeje ani nie oślepia. Możnaby powiedziec, że to zaćmienie. Lecz oto nagle podnosi się nieopisany zgiełk i stojący bliżej słyszą krzyk:
– Cud, cud! To wspaniałe, wspaniałe!

Zachowanie tego ludu przenosi nas w czasy biblijne. Na oczach tych ludzi, którzy z zachwytem, bladzi z przerażenia, z odkrytymi głowami spoglądają w błękit, słońce wirowało. Nigdy jeszcze dotąd nie widziano tak gwałtownych, nie znanych prawom kosmosu, ruchów słońca. Słońce “tańczyło”…”

AVELINO DE ALMEIDA, “O SÉCULO” z dnia 15 października 1917 r.

“Cud, jak wołał lud czy zjawisko natury, jak twierdzą uczeni?
Nie próbuję teraz tego wyjaśnić, chcę jedynie potwierdzić to co widziaem… Teszta należy do nauki i do Kościoła…”

AVELINO DE ALMEIDA, “ILUSTRAÇAO PORTUGUESA” z dnia 29 października 1917 r.