Nowy program duszpasterski

W niedzielę Chrystusa Króla zakończyliśmy rok duszpasterski, który upłynął pod hasłem „Wierzę w Kościół Chrystusowy”. Zwracaliśmy naszą uwagę na to, czym w swej najgłębszej istocie jest Kościół i próbowaliśmy podnieść świadomość wiary w Kościół, którą wyznajemy w Składzie Apostolskim. Miał też on na celu przypomnienie podstawowych prawd o Kościele, wyjaśnienie zbawczego sensu i wartości Kościoła. Owocem tej refleksji ma być świadome i aktywne włączenie się wszystkich ochrzczonych w dzieło odnowy.

Uświadamialiśmy sobie na nowo, że Kościół nie jest jakąś zewnętrzną instytucją, ale, że my wszyscy go stanowimy, że my – i duchowni i świeccy – jesteśmy Kościołem. Kościół jest to wspólnota Ludu Bożego.

Adwentem w roku 2023 rozpoczynamy w Kościele w Polsce nowy rok duszpasterski pod hasłem „Uczestniczę we wspólnocie Kościoła”. W tym roku chcemy bliżej przyjrzeć się różnym powołaniom w Kościele, doświadczyć tego, że wszyscy jesteśmy sobie wzajemnie potrzebni, że dzięki naszej różnorodności możemy się uzupełniać i wzajemnie sobie służyć tym, co każdy z nas otrzymał.

W miarę łatwo jest wybudować nowy dom, ale o wiele trudniej sprawić, by miał on swój rodzinny klimat. Tak samo jest ze wspólnotą Kościoła, gdyż o wiele łatwiej jest wybudować kościół jako budynek, ale trudniej wierząc w Kościół Chrystusowy budować te relacje z Bogiem i drugim człowiekiem, by dzięki tym relacjom budować wspólnotę Kościoła.

Podstawowymi celami jakie stawia sobie program duszpasterski Uczestniczę we Wspólnocie Kościoła są:

• na nowo odkryć poszczególne powołania i charyzmaty poszczególnych osób we wspólnocie Kościoła,
• odkryć swoją niepowtarzalność i niezbędność w Bożym planie zbawienia, jako poszczególny wierny we wspólnocie Kościoła,
• wyraźniej zobaczyć jakie zadania i funkcje w Kościele wyznaczył Pan Bóg każdemu ochrzczonemu,
• ożywić i zdynamizować uczestnictwo ochrzczonych we wspólnotowości w Kościele,
• ostatecznie. pobudzić wszystkich wiernych do refleksji nad jakością swej przynależności do Kościoła, swojego bycia w Kościele i zaangażowania na rzecz jego rozwoju i realizacji jego misji.

Jak współtworzę Kościół? Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki często pytał: „sympatycy czy chrześcijanie”. My też na początku tego nowego roku duszpasterskiego musimy sobie na to pytanie odpowiedzieć: kim jesteśmy? Czy jesteśmy sympatykami, kibicami, którzy stoją z boku i obserwują „drużynę” Kościoła. Jak drużyna wygrywa sympatycy, kibice są z nią, a jeśli ponosi porażki sympatycy, wieszają na tej drużynie Kościoła przysłowiowe psy.

Na drodze budowania wspólnoty Kościoła trzeba pamiętać, że to ja z całym swoim bogactwem tworzę duszę tego domu, jakim jest Kościół. Wtedy nie będę się czuł sympatykiem czy kibicem stojącym z boku, ale współuczestnikiem tej społeczności wiary. Wzajemne ubogacenie przyczyni się nie tylko do osobistego rozwoju mojej wiary, ale będzie miało przełożenie na wiarę innych ludzi.

Wołajmy słowami Psalmu: „Odnów nas Boże i daj nam zbawienie”, by nasza osobista bierność czy wygoda zostały pokonane, a zwyciężyło w nas prawdziwe uczestnictwo w życiu Chrystusowego Kościoła.

Mamy nadzieję, że w realizację tych celów włączy się znacznie liczniejsza grupa Parafian, potwierdzając tym samym swoją pełną przynależność do Kościoła.

Wierzę

W mądrość przedwieczną, która światy tworzy,
Słońca zapala, sieje blaski zorzy,
Morza napełnia i gwiazd drogi strzeże,
W Boga i w Ojca wszechistnienia wierzę.

W miłość najwyższą, co wzgardziła niebem,
Z ludźmi się dzieląc gorzkim życia chlebem,
W miłość, co krew swą dała nam w ofierze,
W zbawcę ludzkości, w krzyż Chrystusa – wierzę.

W serc czystych Twórcę i Pocieszyciela,
W światło, co wieki i ludy obdziela,
W bóstwa z człowiekiem wieczyste przymierze,
W Ducha Świętego, w Trójcę Świętą – wierzę.

Wiarą tą znaczę piersi i czoło moje,
O, spraw to, Panie, niech przy niej dostaję,
Ukarz, gdy lud Twój zasłuży na karę!
Lecz nam pozostaw ojców naszych wiarę.

Maria Konopnicka