1 sierpień

germ. al (adal) szlachetny i –fum szybki, chętny, życzliwy

Św. Alfons Maria Liguori, biskup, doktor Kościoła (1693-1787) urodził się w Marinelli pod Neapolem w zamożnej rodzinie szlacheckiej. Był wszechstronnie uzdolniony: malarz, poeta, muzyk. Mając 17 lat skończył studia uzyskując doktorat obojga praw. Pewne niepowodzenie w trakcie wykonywania zawodu adwokata spowodowało zmianę jego zainteresowań. Po studiach teologicznych został księdzem w 1726 roku. Podjął pracę duszpasterską wśród ludu neapolitańskiego. Głosił misje ludowe i pełnił bezustanną posługę w konfesjonale. Z myślą o tego rodzaju stałej pracy założył zgromadzenie zakonne Najświętszego Zbawiciela redemptorystów (1732).

Św. Alfons w wieku 66 lat został biskupem diecezji Santa Agata dei Goti. Prace pasterza wypełniał z nadzwyczajną gorliwością. Prowadził surowy tryb życia. Swoje dochody oddawał ubogim. Kiedy nastał głód, sprzedał sprzęty i naczynia z biskupiego domu, aby za to kupić chleb dla głodujących. Po 13 latach pracy biskupiej choroba przykuła go do fotela. Zwolniony z obowiązków ordynariusza, powrócił do swego zakonu, gdzie wiele wycierpiał od współbraci i z powodu własnych skrupułów. Św. Alfons Liguori był ekspertem w tym, co dzisiaj nazywane jest teologią pastoralną. Napisał ponad 100 książeczek i rozpraw dotyczących moralności, ascetyki, pobożności i modlitwy które cieszyły się wielką popularnością. Np. jego „Teologia moralna” miała 82 wydania, a „Nawiedzenie Najświętszego Sakramentu” 2000 wydań (!). Jego prace zostały przetłumaczone na 61 języków. Nauczanie duchowe św. Alfonsa zdominowało życie chrześcijańskie Italii XVIII wieku.

Zmarł 1 sierpnia 1787 roku. Beatyfikowany w 1816 roku. Kanonizowany 23 lata później. Jego relikwie spoczywają w kościele w Pagani niedaleko Salerno. Jest patronem zakonu redemptorystów; adwokatów, osób świeckich, spowiedników, teologów, zwłaszcza moralistów.

W IKONOGRAFII św. Alfons przedstawiany jest w czarnej, zakonnej sutannie lub w szatach biskupich. Czasami trzyma krzyż lub ma różaniec na szyi. Bywa, że stoi przy nim anioł z pastorałem i mitrą.

gr. Aleksis od słowa álexi pomoc, opieka

Bł. Aleksy Sobaszek urodził się 17 lipca 1895 r. w Przygodzicach Wielkich w dekanacie Ostrowa Wielkopolskiego na ziemi kaliskiej, ówcześnie w zaborze niemieckim. Po pewnym czasie rodzina przeprowadziła się do Ostrowa; tam w czasie I wojny światowej zmarła matka Aleksego.

W 1914 r. Aleksy zdał maturę w gimnazjum w Ostrowie, znanym w czasach zaborów jako kuźnia polskich kadr i ośrodek walki z germanizacją. Wstąpił do seminarium; był zdolnym studentem i władze kościelne sprawiły, że wiedzę teologiczną pogłębiał także na uczelniach niemieckich w Münster i we Fryzyndze.

Święcenia kapłańskie przyjął w 1919 r. Pracował jako wikariusz w Wągrowcu (lata 1919-1920), w Słupach (od 1920 r.), Trzemesznie i Gnieźnie. Nie zaprzestawał douczania się – studiował filozofię i pedagogikę na Uniwersytecie Poznańskim. Przez pewien czas pracował jako prefekt seminarium w Gnieźnie. Był również prefektem gimnazjum w Szamotułach i Rogoźnie, gdzie zyskał opinię wybitnego nauczyciela i opiekuna młodzieży. Tę umiejętność pracy z dziećmi i młodzieżą wykorzystywał dalej, szczególnie od roku 1931, gdy został powołany na probostwo w Siedleminie pod Jarocinem.

Wybuch II wojny światowej spowodował, że na krótko opuścił swoją parafię. Po dwóch tygodniach wrócił i podczas Mszy św., ze łzami w oczach, prosił parafian o przebaczenie i zapewniał, że ich już nigdy nie opuści. Słowa dotrzymał. Miał możliwość wyjazdu do swojego brata mieszkającego w Niemczech, ale nie skorzystał z tej szansy. Gestapo przyszło po niego 6 października 1941 r., podczas gdy sprawował Mszę św. pogrzebową. Aleksy nie przerwał Mszy św. Niemcy poczekali i zatrzymali go po zakończeniu pogrzebu, nie pozwalając mu już wejść na plebanię.

Z grupą księży, aresztowanych w innych parafiach, został umieszczony w osławionym Forcie VII – obozie koncentracyjnym Posen (w Poznaniu). Zabrano mu tam ciepłe okrycie. 30 października 1941 r. całą grupę przewieziono do obozu koncentracyjnego w Dachau. Ks. Aleksy został numerem obozowym 28086.

Zachowały się jego listy obozowe wyrażające ufność w wolę Bożą i świadomość cierpienia z Chrystusem oraz konieczność cierpliwego znoszenia cierpień dla Niego. Katorżnicze życie obozowe, praca ponad siły i głód szybko wyniszczały. Aleksy przetrwał 9 miesięcy. 25 lipca 1942 r. przeniesiono go do rewiru dla chorych. Dostał krwawej biegunki i 1 sierpnia 1942 r. odszedł do Pana.

Beatyfikował go św. Jan Paweł II w dniu 13 czerwca 1999 r. podczas Mszy sprawowanej w Warszawie w gronie 108 polskich męczenników II wojny światowej.