27 sierpień

gr. mónos samotna, jedna, jedyna, sama

Św. Monika, wdowa (332-387). Urodziła się w Tagaście (Północna Afryka), w rodzinie chrześcijańskiej. Jako młodą dziewczynę wydano ją za urzędnika, Patrycjusza, który był poganinem. Małżeństwo nie było zbyt udane. Jednak swoją łagodnością, taktem i cierpliwością pozyskała męża, który u schyłku życia przyjął chrześcijaństwo. Miała troje dzieci. Najwięcej troski i łez kosztował ją Augustyn. Swoimi wytrwałymi modlitwami wyprosiła mu nawrócenie po przyjęciu chrztu został kapłanem, biskupem, świętym. Monika zmarła w Ostii. Jest patronką kościelnych stowarzyszeń matek, wdów.

W IKONOGRAFII św. Monika przedstawiana jest w stroju wdowy. Jej atrybutami są książka, krucyfiks, różaniec.

łac. dominicus pański, należący do Pana Boga

Dominik urodził się 22 czerwca 1792 r. w Viterbo. Wcześnie został sierotą. W wieku młodzieńczym był bliski utraty wiary i oddania się rozpuście. Kiedy jednak zagroził mu pobór do wojska napoleońskiego, uczynił ślub wstąpienia do pasjonistów. Najpierw był u nich bratem-laikiem, gdy jednak w Boże Narodzenie 1813 r. otrzymał wezwanie do apostolstwa, wziął się do nauki i w pięć lat później został kapłanem.

Wykładał następnie filozofię i teologię w uczelniach zakonnych, a równocześnie oddał się gorliwie pracy kaznodziejskiej i posługiwaniu w konfesjonale. W tym też czasie kontaktował się z konwertytami angielskimi przebywającymi w Rzymie. Od 1831 r. piastował różne funkcje przełożeńskie. W dziesięć lat później uczestniczył w wyprawie do Belgii, gdzie pasjoniści zamierzali założyć nowe placówki zakonne. Ożył wtedy jego kontakt z przedstawicielami odrodzenia religijnego w Anglii, zwłaszcza zaś stosunki z tzw. traktatariuszami i ruchem oksfordzkim. W kilka miesięcy później przybył do Anglii na stałe. Stamtąd rządził powstającą prowincją zakonną anglo-belgijską, tam też spędził ostatnie dziewięć lat swego życia. Wypełniał je intensywną i wszechstronną pracą, przede wszystkim pracą nad nawróceniem Anglii, co od dawna leżało mu na sercu.

John Henry Newman, który złożył na ręce Dominika wyznanie wiary, powiedział później, że przyczynił się on do jego nawrócenia. Niektórzy nazywali go drugim Augustynem z Canterbury. Zmarł w czasie podróży w gospodzie dworcowej w Reading (Anglia) w dniu 27 sierpnia 1849 r. Pozostawił po sobie obfitą, ale w większości nie wydaną spuściznę literacką. Są to pisma z zakresu apologetyki, filozofii, teologii, zwłaszcza teologii moralnej oraz szereg rozważań i dziełek duchownych. Niektóre z nich są wyraźnymi świadectwami jego częstych przeżyć mistycznych.

Papież Paweł VI beatyfikował Dominika w 1963 r.

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Maria Pilar Izquierdo Albero urodziła się 27 lipca 1906 r. w Saragossie w bardzo ubogiej rodzinie, w której otrzymała staranne wychowanie chrześcijańskie. Nie uczęszczała do żadnej szkoły. W wieku 16 lat podjęła pracę w fabryce, gdzie zwróciła na siebie uwagę otoczenia dobrocią, pracowitością, prostotą i pokorą. W 1926 r. w drodze z pracy uległa wypadkowi, a rok później została sparaliżowana i straciła wzrok. Tak rozpoczęła się jej kilkunastoletnia „droga krzyżowa”, która jednocześnie stała się szkołą dojrzałego życia duchowego. Jej dom przerodził się wówczas w oazę duchowego pokoju i światła, a także stał się miejscem pokrzepienia dla wszystkich, którzy ją odwiedzali, zwłaszcza w trudnym okresie hiszpańskiej wojny domowej.

8 grudnia 1939 r. – w uroczystość Niepokalanego Poczęcia – Maria Pilar doznała cudownego uzdrowienia. Wkrótce wraz z grupą przyjaciółek udała się do Madrytu, by zrealizować swoje marzenie: założyć zgromadzenie, którego charyzmatem miał być apostolat wśród ubogich. O jego utworzeniu myślała już od trzech lat. Nowy instytut pod nazwą Pobożne Stowarzyszenie Misjonarek Jezusa, Maryi i Józefa mógł rozpocząć działalność dopiero w 1942 r., kiedy to został oficjalnie zatwierdzony przez miejscowego biskupa. Dwa lata później, na skutek licznych pomówień, Maria za radą spowiednika opuściła wspólnotę.

W tym okresie znów podupadła na zdrowiu. Zmarła w San Sebastián 27 sierpnia 1945 r. Po jej śmierci współsiostry, wierne jej charyzmatowi, w 1947 r. powołały do istnienia Dzieło Misyjne Jezusa i Maryi. Maria została beatyfikowana w 2001 r.