29 luty

łac. Romanus z Rzymu pochodzący

Św. Roman Jurajski, opat (ok.400-463) urodził się we francuskich górach Jura. Mając 35 lat udał się na pustkowie i osiadł jako pustelnik. Niedługo potem dołączył do niego młodszy brat św. Lupicyn, a potem coraz liczniejsi uczniowie. Tak powstał w Galii pierwszy klasztor Saint-Claude. Napływ kandydatów był tak duży, że trzeba było założyć kolejne dwa ośrodki.

Zmarł 28 lutego ok. 464 r., powierzając swojemu bratu zwierzchnictwo i opiekę nad założonymi przez siebie klasztorami-eremami. Obecnie jego śmiertelne szczątki spoczywają w St. Romain-de-Roche. Na miejscu pięknej ongiś bazyliki, wystawionej ku jego czci, stoi dzisiaj kościółek z wieku XIII, w którym znajdują się relikwie obu braci: św. Romana i św. Lupicyna.

Na początku VI w. przechowywane w pamięci mnichów historie życia św. Romana i św. Lupicyna zostały spisane jako Żywoty Ojców Jurajskich (wydane po polsku przez Benedyktynów w Tyńcu w serii „Źródła Monastyczne”). Św. Roman jest patronem tonących i psychicznie chorych.

W IKONOGRAFII święty przedstawiany jest z dyscypliną.

Św. Oswald z Yorku

germ. os bóg i wald władca, król

Niezwykłość tego świętego, który żył przed tysiącem z górą lat, wynika z faktu, że kalendarze wymieniają go raz na… cztery lata. Tak się bowiem składa, że jego wspomnienie wyznaczono na 29 lutego, czyli dzień, który pojawia się w kalendarzu tylko w roku przestępnym. w pozostałe lata każdy Oswald obchodzi imieniny 28 lutego. w Brytanii cieszy się czcią równą świętymi Dunstanowi i Etelwoldowi; wszyscy trzej przyczynili się tam do odnowy życia zakonnego.

Pochodził z rodu duńskich przybyszów i – zanim jeszcze został kapłanem – uzyskał nominację na kanonika, a potem dziekana kapituły katedralnej w Worcester. Jego wujem był arcybiskup Odon z Canterbury, prymas Anglii. Przez jakiś czas przebywał w Yorku, a potem przywdział habit, wstępując do benedyktyńskiego opactwa we Fleury. We Francji podjął studia i niebawem przyjął święcenia kapłańskie, a ponieważ Anglia potrzebowała wtedy kapłanów, toteż umierający wuj wezwał go w 959 r. do powrotu. Dwa lata później został mianowany przez św. Dunstana biskupem Worcester. Wiele trudu poświęcił walce z nadużyciami pośród kleru. Zarządzając diecezją, wznosił liczne klasztory, m.in. w Ramsay, Westbury oraz Wninchcombe, a także przeprowadzał reformę życia zakonnego, zastępując żonatych kapłanów bezżennymi zakonnikami. w 972 r. został arcybiskupem Yorku, ale nie przestał być biskupem Worcester; władał więc dwoma diecezjami. Wkrótce został arcybiskupem, toteż wyruszył do Rzymu, aby odebrać paliusz metropolity. Dane mu było przeżyć czas prześladowań Kościoła w latach panowania króla Elbera.

Przez całe życie starał się pogłębiać swoją wiedzę teologiczną; jest autorem dwóch traktatów. Zmarł w 992 r., a zgon nastąpił w chwili, gdy zasiadał do stołu z ubogimi, aby – zgodnie z obyczajem – obmyć im stopy. Jego ciało złożono w katedrze w Worcester.