14 styczeń

łac. felix szczęśliwy, przyszoszący szczęście, urodzajny

Św. Feliks, kapłan z Noli (Włochy) był Syryjczykiem, synem oficera. Przyjął święcenia kapłańskie. Za panowania Decjusza, gdy wybuchło prześladowanie wyznawców Chrystusa, został osadzony w więzieniu. Według relacji św. Paulina Feliks był torturowany Jego poranione ciało wleczono po ostrych muszlach i skorupach. Podobnie jak ongiś św. Piotr, uszedłszy z więzienia, ukrywał się przez pewien czas w wyschłej studni. Po śmierci cesarza powrócił do swej miejscowości. Ponieważ jego rodzinny majątek skasowano, żył z pracy rąk. Zmarł około 260 roku.

W IKONOGRAFII przedstawiany jest w towarzystwie anioła. Obok niego pająk symbol roztropności, ostrożności, ocalenia bowiem otwór studni, gdzie św. Feliks spędził kilka miesięcy, był osłonięty pajęczyną, która ochroniła go przed prześladowcami.

Nina jest to imię przekształcone od imienia Janina, pochodzenia hebrajskiego, od słów Jehu (Jahwe) i channah (łaska). Uważane również za samodzielne imię, pochodzące od mitycznego twórcy królestwa asyryjskiego Niniwy lub od greckiego imienia Ninos. Oznacza: Bóg łaskaw.

Pamiętamy, że Gruzja – państwo położone na Zakaukaziu – była ojczyzną Stalina, jednego z największych zbrodniarzy jakich znał świat, a do niedawna stanowiła jedną z republik Związku Sowieckiego. Gruzini dali początek dwom państwom antycznym, Kolchidzie oraz Iberii, które później podbiło imperium rzymskie. Chrystianizacja dzisiejszej Gruzji następowała poprzez Bizancjum, Syrię oraz Palestynę, a nasiliła się po przyjęciu chrześcijaństwa przez sąsiednią Armenię. Do tego dzieła przyczyniła się w znaczącym stopniu także św. Nina, otaczana kultem jako apostołka Gruzji.

W Gruzji nazywano ją Ninoną, albo Nuną, natomiast historyk Kościoła z IV w. Rufin z Akwilei, który opisał jej żywot, posługiwał się imieniem Christiana, czyli wyznawczyni Chrystusa. Z kolei Bizantyńczycy nadali jej imię Theognasta, to znaczy „znana Bogu”. Wiadomości o niej, podane przez wspomnianego już Rufina, pochodzą od gruzińskiego księcia Bakariusza, zarządcy okręgu wojskowego w Palestynie. Przekazał on Rufinowi, że w czasach Konstantyna Wielkiego przebywała na terenach Gruzji niewolnica z Kapadocji, krainy położonej we wschodniej części Azji Mniejszej. Dziewica ta, chrześcijańska branka wojenna, miała w 322 r. – swoimi pouczeniami, świętością życia oraz cudownymi uzdrowieniami w imię Chrystusa – nawrócić dwór królewski, a potem lud. Uleczyła podobno także małżonkę samego króla Iberii – Miriana. Monarcha ten wysłał więc poselstwo do cesarza Konstantyna, z prośbą o przysłanie duchownych, którzy kontynuowaliby dzieło rozpoczęte przez niezwykłą niewolnicę.

imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów oznaczających: „majątek dziedziczny, posiadłość, bogactwo” oraz rik czyli „władający, panujący”.

Odoryk (nazywany początkowo Mattiuzzi) urodził się ok. 1265 r. w Villanova pod Pordenone we Włoszech. W wieku 15 lat wstąpił do zakonu św. Franciszka z Asyżu. Był wymagający wobec siebie, prowadził ascetyczny tryb życia, chodził boso, w połatanym habicie, nosił włosiennicę. Po przyjęciu święceń kapłańskich rozpoczął przygotowania do pracy misyjnej w Chinach.

W 1296 r. udał się z podróżą na Bliski Wschód, a po powrocie do Włoch – w 1317 r. wyruszył na Daleki Wschód. Dotarł do Chin, przemierzając po drodze m.in. Indie, Celjon, Sumatrę i Jawę. W Pekinie podjął współpracę z innym franciszkaninem, arcybiskupem Janem z Montecorvino. Po jego śmierci w 1328 r. Odoryk został wybrany arcybiskupem Pekinu. Pełniąc już tę funkcję, odwiedził Tybet i jako pierwszy Europejczyk dotarł do siedziby Dalaj Lamy. Uzyskał zgodę chana na osiedlenie się franciszkanów w Turkiestanie. Po powrocie do Europy pragnął przekonywać papieża do wysłania kolejnych misjonarzy do Chin. Niestety, poważnie zachorował.

Opowieść Odoryka z podróży spisał w Padwie Wilhelm z Solagna. Relacja ta znana jest pod tytułem Itinerarium albo Liber de mirabilibus mundi lub Descriptio terrarum. Jest ona jednym z najcenniejszych źródeł do poznania ówczesnych pojęć geograficznych, etnografii, obyczajów, wierzeń religijnych, stosunków handlowych i innych zjawisk na Dalekim Wschodzie XIV w. Zawiera wiele fantastycznych, niewiarygodnych opisów. Przedstawiono ją papieżowi. Pierwotnie relacja była napisana w nieporadnej łacinie. Poprawek dokonał w ok. 10 lat później Henryk z Kłodzka. Potem tłumaczono ją na kilka języków.

Odoryk nie wyzdrowiał. Wycieńczony trudami życia i podróży, zmarł 14 stycznia 1331 roku we włoskim Udine. Nazwano go Apostołem Chin. Beatyfikował go Benedykt XIV w roku 1755.