29 styczeń

słow. bolje dużo, więcej i sława; „ta, która będzie miała dużo sławy”

Bł. Bolesława Maria Lament, zakonnica urodziła się w 1862 roku w Łowiczu. Ojciec jej był rzemieślnikiem. Mając 22 lata wstąpiła do zgromadzenia Sióstr Rodziny Maryi. Pracowała jako nauczycielka i wychowawczyni w Warszawie, Petersburgu i na Krymie. Założyła nowe zgromadzenie Misjonarek Świętej Rodziny (1905), którego celem była praca ekumeniczna na ziemiach pińskiej, białoruskiej, wileńskiej – terenach zróżnicowanych pod względem narodowościowym i wyznaniowym, a także pomoc ludziom biednym, upośledzonym, zepchniętym na margines społeczeństwa. Bolesława założyła nowe placówki swego zgromadzenia na Białorusi, w Estonii, Finlandii, Litwie, Polsce, Rosji, Ukrainie. Stawiając siostrom i sobie wzór Świętej Rodziny naśladowała Ją w ubóstwie, umiłowaniu pracy wytrwałości, delikatności. w jej duchowości uderza wierność woli Bożej, postawa wstawiennicza i wynagradzająca.

Zmarła 29 stycznia 1946 roku w Białymstoku w opinii świętości.

Beatyfikował ją w 1991 roku Jan Paweł II. Relikwie Błogosławionej spoczywają w kościele w Ratowie.

W IKONOGRAFII bł. Bolesława przedstawiana jest w habicie zgromadzenia. w dłoniach trzyma otwartą księgę.

hebr. jasaf przydać; Joseph lub Jehoseph „niech Bóg pomnoży”

Józef urodził się 15 kwietnia 1852 r. w Dolomitach w północnych Włoszech. Pochodził z ubogiej rodziny chłopskiej. W 1862 r. rozpoczął naukę w szkole w Bressanone. Dziesięć lat później wstąpił do miejscowego seminarium duchownego. W trakcie studiów zainteresował się misjami. W 1875 r. przyjął święcenia kapłańskie. Trzy lata później, w 1878 r., wyjechał do Holandii i wstąpił do Zgromadzenia Słowa Bożego – Misjonarzy Werbistów. Pod kierunkiem założyciela, św. Arnolda Janssena, rozpoczął przygotowania do podjęcia misji.

W marcu 1879 r. wyjechał do Chin. Najpierw przez dwa lata uczył się w Hongkongu języka i posługiwał miejscowym chrześcijanom, by następnie wyjechać do powierzonych mu 158 chrześcijan w liczącej 12 milionów mieszkańców prowincji Południowego Szantungu.

W marcu 1882 r. Józef zamieszkał w prymitywnej, glinianej chacie w Puoli. Do pomocy w pracy duszpasterskiej zapraszał ludzi świeckich, którzy dzięki znajomości języka mogli o wiele skuteczniej pomagać w ewangelizacji. Z myślą o nich przygotował wyjaśnienia do katechizmu i różne inne pomoce duszpasterskie w języku chińskim.
W grudniu 1885 r. został zastępcą wikariusza apostolskiego, ustanowionego dla całej prowincji. Kościół na tym terenie liczył już wówczas blisko 700 chrześcijan i około 2000 katechumenów, przygotowujących się do przyjęcia chrztu. W 1894 r. Józef przeniósł się do Wangchungu, gdzie został wkrótce rektorem nowego seminarium. W 1900 r. został mianowany przełożonym prowincji werbistów w Południowym Szantungu.

W 1908 r. w prowincji wybuchła epidemia tyfusu. Ojciec Józef gorliwie spieszył na pomoc wszystkim potrzebującym. Zaraził się od nich chorobą i zmarł 28 stycznia 1908 r. w Taikii. Paweł VI beatyfikował go w październiku 1975 r., a św. Jan Paweł II ogłosił go świętym 5 października 2003 r.

hebr. angela anielska, posłanniczka
hebr. el – „Bóg” oraz or – „światło”; czyli „Bóg mi światłem lub arab. eleo – „lituję się”

Eleonora, bo takie imię dostała na chrzcie późniejsza błogosławiona, urodziła się w 1460 w Trino, w północnych Włoszech. Pochodziła ze szlacheckiej rodziny. Od najmłodszych lat jej myśli były skierowane ku Bogu. Nauki pobierała u benedyktynek i początkowo chciała wstąpić do ich klasztoru, ale gdy się tam wybierała, koń nie chciał ruszyć z miejsca. Zinterpretowała to jako znak i razem z dwiema siostrami, Marią i Franciszką (Scholastyką), wstąpiła do karmelitanek w Parmie. Było to w 1477 roku; miała wtedy 17 lat. Tam przyjęła imię Archaniela.

Szybko wyprzedziła wszystkie siostry w cnocie i doskonałości, która w połączeniu z wyjątkowo ujmującym usposobieniem spowodowała uznanie u karmelitanek; mimo młodego wieku Archaniela została wkrótce jednomyślnie wybrana na przeoryszę w Parmie.

Po upływie kadencji trafiła do Mantui, gdzie została przeoryszą nowego klasztoru ufundowanego przez książęcy ród Gonzagów. Zasłynęła w tym mieście swoją pobożnością, oddaniem Maryi i szczególnym nabożeństwem do Trójcy Świętej. Jej cnoty i sposób bycia przyczyniły się do wielu powołań, a ludzie uważali, że jest zesłanym na ziemię Aniołem Bożym. Miała dar ekstazy, lewitacji i czynienia cudów.

W trzecim roku posługi w Mantui ciężko zachorowała. Opatrzona sakramentami i wpatrzona w obraz Chrystusa Ukrzyżowanego, powtarzając słowa: „Jezu, moja miłości” – Jesus, amor meus – oddała duszę Bogu 25 stycznia 1495 roku. Została pochowana w kościele przy swoim klasztorze w Mantui. Jej kult został potwierdzony 1 października 1864 roku przez papieża bł. Piusa IX.

W IKONOGRAFII  przedstawiana jest w karmelitańskim habicie z gołębiem lub lilią.

łac. pierwotne nomen gentilicium Sulpicius. Etymologia imienia jest niejasna. Przypuszcza się, że nazwa rodu (gens Sulpicia) jest pochodzenia etruskiego.

Żywot św. Sulpicjusza Sewera napisał św. Grzegorz z Tours ok. 650 roku. Sulpicjusz miał pochodzić ze znakomitej rodziny w Akwitanii. Od wczesnej młodości wyróżniał się wielką wrażliwością na ludzką niedolę. Dlatego majątek, którym po rodzicach rozporządzał, przeznaczył na wspieranie ubogich. Budował także świątynie ku chwale Bożej. Przez pewien czas piastował wysoki urząd na dworze króla Galii, Gontrana. Dzięki poparciu tego króla obrał stan duchowny i został wybrany na arcybiskupa Bourges.

Jako metropolita wyróżniał się niezwykłą gorliwością duszpasterską. Niestrudzenie głosił słowo Boże, dbał o poziom moralny i odpowiednie wykształcenie swojego kleru. Był doskonałym administratorem. Wszystkim zaś dawał przykład swoim życiem chrześcijańskim. Ze swoimi kapłanami prowadził życie wspólne jak w zakonie. Zdobył sobie tak wielką powagę, że zapraszano go jako rozjemcę w sprawach pomiędzy poszczególnymi biskupami i władzą świecką. Zwołał synody do Macon (585) i do Clermont d’Alvernia.

Pełen zasług oddał Bogu ducha w roku 591. Rocznicę jego śmierci zwykło się obchodzić 29 stycznia. Jego relikwie w czasie rewolucji francuskiej (koniec XVIII w.) zniszczono.