30 styczeń

gr. Hyakinthos imię to nosił mitologiczny ulubieniec Zeusa i Zefira. z jego krwi wyrosły kwiaty zwane hiacyntami

Św. Hiacynta (Giacinta Marescotti), księżniczka, dziewica, zakonnica (1585-1640) pochodziła ze starego rzymskiego rodu. Mając 19 lat wstąpiła do klasztoru klarysek w Viterbo. Dopiero podczas ciężkiej choroby poznała właściwy sens swojego powołania. Po ustąpieniu choroby podjęła życie modlitwy i pokuty Rozwijała szeroką działalność charytatywną.

Nawiedzała więzienia, szpitale, przytułki, niosąc tam pomoc i spełniając najniższe posługi. Założyła dwa stowarzyszenia (1636,1638) opiekujące się ludźmi chorymi i starymi. Jako można pani, posługująca nędzy ludzkiej, dawała wielce budujący przykład ludziom tamtego czasu. Mistyczka. Spisała diariusz duchowy. Beatyfikowana w 1726 roku, kanonizowana w 1807.

słow. broni bronić i sław sława

Bł. Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 r. w Pruchniku w pobożnej, wielodzietnej rodzinie katolickiej.

Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu, gdzie 15 września 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przez pierwsze 18 lat życia kapłańskiego prowadził gorliwą pracę duszpasterską na terenie macierzystej diecezji. Był cenionym wikariuszem, proboszczem, profesorem teologii pastoralnej, spowiednikiem i przewodnikiem duchowym sióstr klauzurowych.

Czując powołanie do życia zakonnego, w 1885 r. wstąpił do prężnie rozwijającego się zgromadzenia salezjanów w Turynie, gdzie 25 marca 1887 r. w obecności św. Jana Bosko złożył śluby zakonne. Po kilku latach owocnej pracy na terenie Włoch w 1892 r. powrócił do Polski i został proboszczem w Miejscu Piastowym. Wzorem św. Jana Bosko poświęcił się — oprócz zwyczajnej działalności parafialnej — młodzieży biednej i osieroconej. Dla niej otworzył w Miejscu Piastowym instytut wychowawczy pod nazwą «Towarzystwo Powściągliwość i Praca», który zapewniał wychowankom pomoc materialną i duchową oraz przygotowywał ich do samodzielnego życia. z myślą o rozwijaniu tej działalności w 1897 r. założył Zgromadzenie Księży Michalitów i Zgromadzenie Sióstr Michalitek. Przyjęty ponownie do diecezji przemyskiej, za zgodą biskupa, św. Józefa Sebastiana Pelczara, kontynuował działalność duszpasterską, wychowawczą i formacyjną. Zmarł po długim, pracowitym i świątobliwym życiu 29 stycznia 1912 r.

Czcigodny sługa Boży, kierując się żarliwą miłością Boga i bliźniego, poświęcił całe życie wychowaniu dzieci i młodzieży. Najbiedniejszym, zaniedbanym, opuszczonym i osieroconym pragnął okazać ludzką życzliwość i dobroć, której tak bardzo potrzebowali. To pragnienie wyraził w słowach: «Chciałbym zebrać miliony dzieci i młodzieży z wszystkich krajów i narodów, żywić ich za darmo i przyodziewać ich na duszy i na ciele». Ks. Markiewicz pozostał wierny temu pragnieniu do końca życia. Swoim córkom i synom duchowym dał wzór żywej wiary i nadziei, umiłowania modlitwy i przykład bezinteresownej troski o zbawienie dusz ludzkich.

gr. theós Bóg, philos przyjaciel; „przyjaciel Boga”

Św. Teofil męczennik, żołnierz na służbie cesarstwa bizantyńskiego, żył w czasach niespokojnych z powodu najazdów Arabów i Bułgarów, ale jednocześnie błogosławionych, ponieważ państwem rządziła czczona przez Kościół święta niewiasta, regentka Irena, której zasługą było między innymi uśmierzenie barbarzyńskiego ruchu ikonoklastów w roku 787 podczas obrad Soboru Nicejskiego II.

Nie wiadomo, skąd dokładnie pochodził, ale można się domyślać, że był Grekiem, skoro nosił imię o pochodzeniu greckim – Teofil, czyli przyjaciel Boga (odpowiednik naszego Bogumiła). Stacjonował jako dowódca garnizonu na jednej z greckich wysp, gdzie doświadczył jak panoszący się wyznawcy Mahometa nękają sąsiednie społeczności.

Dla zaradzenia pirackim praktykom muzułmanów Teofil stanął w 785 roku na czele floty morskiej, która pod sztandarami chrześcijańskimi stanęła do walki w obronie kraju. Jedna ze stoczonych wówczas bitew zakończyła się klęską katolików, a święty dowódca wraz z sześcioma żołnierzami dostał się do bisurmańskiej niewoli.

Uwięziony na Cyprze (dlatego zwany jest czasem św. Teofilem z Cypru) został oddany w ręce okrutnego kalifa Haruna-el-Raszyda. Przez kilka lat poddawany był torturom i bezskutecznie namawiany do przyjęcia islamu. Jego przywiązanie do Chrystusa i Jego Kościoła było bezkompromisowe, a Boski Pocieszyciel pozwolił mu przetrwać z honorem długotrwałe męki i poniżenia, jakim został poddany.

W roku 792 nastał kres jego ziemskiej wędrówki. Kalif, widząc jałowość swych zabiegów o pozyskanie kolejnego wyznawcy, wydał go w ręce fanatycznegotłumu. Kończył się akurat czas ramadanu, a świętujące pospólstwo okazało się głodne nie tylko pokarmu, ale i zwycięstwa nad wyznawcą znienawidzonej religii katolickiej. Oczywiście zwycięstwo to okazało się pozorne i nietrwałe, ponieważ bezbronny Męczennik, choć poniósł śmierć na tym świecie, w niebie otrzymał wieczny nimb Kościoła tryumfującego.

W IKONOGRAFII świętego przedstawia się z okrętem, czasami z obrazem Matki Bożej.