9 lipiec

łac. Augustus szczęśliwy, pomyślny; syn Augusta; urodzony w miesiącu Augusta (sierpniu)

Początki ewangelizacji Chin sięgają V w., ale misje europejskie w tym kraju rozwinęły się szczególnie w czasach nowożytnych, poczynając od XVI w. W ciągu minionych czterech stuleci Kościół katolicki w Chinach wzrastał nieprzerwanie, choć w niektórych okresach i regionach bywał prześladowany. Za pierwszego męczennika uznawany jest o. Franciszek Fernández de Capillas, hiszpański dominikanin, umęczony w 1648 r., beatyfikowany w 1909 r. Wchodzi on w skład 120-osobowej grupy męczenników kanonizowanych 1 października, której przewodzi Augustyn Zhao Rong, pierwszy chiński kapłan umęczony za wiarę. Pozostali męczennicy to w części europejscy zakonnicy — członkowie zgromadzeń, którym Stolica Apostolska powierzyła prowadzenie misji w różnych regionach Chin (jezuici, franciszkanie, dominikanie, salezjanie i członkowie Paryskich Misji Zagranicznych) — a w części rodowici Chińczycy — biskupi, kapłani i świeccy, mężczyźni i kobiety. Najmłodszy z nich miał zaledwie 9 lat.

Św. Augustyn Zhao Rong pochodził z prowincji Syczuan. W wieku 20 lat zaciągnął się do wojska i wchodził w skład oddziału, który eskortował do Pekinu grupę chrześcijańskich więźniów. Uderzyła go ich cierpliwość i odwaga. Ponownie zetknął się z chrześcijanami w prowincji Wuczuan, gdzie poznał uwięzionego o. Marcina Moye. Przykład wiary i miłości tego kapłana oraz jego katecheza skłoniły Augustyna do przyjęcia chrześcijaństwa. Otrzymał chrzest z rąk o. Moye w wieku 30 lat.

Przez następnych pięć lat przygotowywał się do kapłaństwa i przyjął święcenia w 1781 r. Przez wiele lat pełnił posługę kapłańską. W okresie prześladowań wszczętych za panowania cesarza Jiaqinga został aresztowany, gdy udzielał sakramentów choremu. Uwięziony w Chengdu, został skazany na dotkliwą karę cielesną, choć miał już 69 lat. Otrzymał 60 uderzeń bambusowym kijem w kostki i 80 policzków zadanych skórzaną podeszwą.

Zmarł w więzieniu kilka dni później, 27 stycznia 1815 r. Jest pierwszym kapłanem chińskim — męczennikiem.

gr. Berenike przynosząca zwycięstwo; w wiekach średnich imię to tłumaczono jako iere eikon „święte oblicze” i łączono z podaniem o chuście Weroniki.

Św. Weronika Giuliani, dziewica, ksieni urodziła się 27 grudnia 1660 roku w Mercatello, w zamożnej rodzinie Mancini. Rodzice dali jej na chrzcie imię Urszula. Mając 17 lat chciała zostać zakonnicą. Ojciec wyraził na to zgodę dopiero w obliczu choroby grożącej jej śmiercią. Urszula wstąpiła do klasztoru kapucynek w Citta di Castello. Przeszła przez wszelkie zakonne funkcje aż po urząd ksieni. W kontakcie z siostrami była życzliwa, wobec siebie wymagająca i surowa. Spotkało ją wiele cierpień. Obdarowana doświadczeniami mistycznymi, w Wielki Piątek 5 kwietnia 1697 roku otrzymała stygmaty Miała szczególne nabożeństwo do Męki Chrystusa.

Zmarła 9 lipca 1727 roku. Pozostawiła dziennik „Pamiętnik męki”, w którym jest zapis ekstaz, przeżyć mistycznych, doświadczeń religijnych. Beatyfikowana przez Piusa VII w 1802 roku. Kanonizacji dokonał w 1839 roku Grzegorz XVI.

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Cud w morskiej otchłani
W nocy z 26 na 27 sierpnia 1988 r. japoński kuter rybacki zderzył się z na wpół wynurzonym peruwiańskim okrętem podwodnym „Pacocha”. Po kolizji okręt szybko zaczął tonąć. Woda napływała przez otwarty główny właz. Kapitan próbował go zamknąć i częściowo mu się to udało, ale człowieka szybko pochłonęło wzburzone morze. Woda nadal wdzierała się do wnętrza, zalane pompy powietrza przestały pracować. Okręt stał się stalową trumną dla ponad dwudziestu mężczyzn. Wówczas Roger Cotrina, który przejął dowództwo po śmierci kapitana, zaczął się modlić do Jezusa Ukrzyżowanego i zmarłej w 1966 r. w opinii świętości s. Mariji Petković. Wiedział, że jeśli nie domknie włazu, woda wypełni wszystkie pokłady i pochłonie marynarzy.
Zamknięcie pokrywy było po ludzku niemożliwe. Na głębokości, na której znajdował się okręt, ciśnienie wody wywierane na pokrywę wynosiło od 4 do ponad 6 t. Przy działaniu takich sił nawet najsilniejszy atleta nie byłby w stanie podnieść włazu. Jednak modlący się o wstawiennictwo s. Petković Cotrina niczym biblijny Samson poczuł w sobie ogromną siłę. Wbrew prawom fizyki zdołał unieść pokrywę i woda przestała wdzierać się do środka. Dzięki temu marynarze mogli czekać na przybycie ekipy ratunkowej.
Po wnikliwym śledztwie Kościół uznał cud uratowania załogi okrętu „Pacocha”, a s. Marija od Jezusa Ukrzyżowanego została w czerwcu 2003 r. beatyfikowana przez Jana Pawła II.
Ireneusz Korpyś Niedziela nr 6/2022

Maria Petkowić urodziła się 10 grudnia 1892 r. w miejscowości Blato na wyspie Korčula w diecezji dubrownickiej w Chorwacji. Pochodziła z zamożnej i wielodzietnej rodziny.

W dzieciństwie wyróżniała się zamiłowaniem do modlitwy i pracowitością. Uczyła się w rodzinnej miejscowości w szkole prowadzonej przez włoskie siostry ze Zgromadzenia Służebnic Miłości. W 1906 r. złożyła prywatny ślub czystości. Jej powiernikiem i doradcą był bp Josip Marčelić, z którym zetknęła się po wstąpieniu do Stowarzyszenia Córek Maryi. W latach 1909-1919 była jego przewodniczącą, a zapał, z jakim działała, przyciągnął do stowarzyszenia wiele dziewcząt. W tym samym czasie założyła inne organizacje: Stowarzyszenie Dobrego Pasterza, którego celem była opieka nad chorymi oraz przygotowywanie dzieci do pierwszej komunii, i Towarzystwo Matek Katolickich, do którego należało ok. 100 kobiet. Od 1917 r. kierowała franciszkańskimi tercjarzami oraz pomagała w prowadzeniu kuchni dla ubogich, która wydawała 3 tys. posiłków dziennie.

W 1918 r. złożyła biskupowi uroczystą obietnicę, że nigdy nie opuści Blato i zawsze będzie służyć ubogim. 25 marca 1919 r. wraz ze swą przyjaciółką wstąpiła do Zgromadzenia Służebnic Miłości w swej rodzinnej miejscowości. Po paru miesiącach przełożona domu umarła, a dwie pozostałe siostry wróciły do Włoch. Na polecenie biskupa Maria wraz z kilkoma towarzyszkami pozostała w Blato, aby kontynuować prowadzoną dotychczas przez zakonnice działalność charytatywną. W tym samym roku otworzyła przedszkole, dom dziecka i przytułek dla ubogich, a jednocześnie pod kierownictwem biskupa przygotowywała się do założenia nowej rodziny zakonnej — Zgromadzenia Córek Miłosierdzia. Powstało ono 4 października 1920 r., a jego konstytucje, oparte na regule trzeciego zakonu franciszkańskiego, zostały zatwierdzone przez bpa Josipa Marčelicia 15 lipca 1923 r. Maria Petković przyjęła imię zakonne Maria od Jezusa Ukrzyżowanego. Zgromadzenie rozwijało się bardzo dynamicznie, otwierało nowe klasztory, domy opieki społecznej, szpitale i szkoły w całej Chorwacji. 21 listopada 1928 r. pierwsze siostry złożyły śluby wieczyste. Od 1936 r. Maria zaczęła przygotowywać i wysyłać siostry na misje w Ameryce Łacińskiej, a w 1940 r. sama udała się do Buenos Aires i otworzyła tam dom zgromadzenia.

We wszystkim, co robiła, starała się realizować ideały franciszkańskie. Jej szczególna troska o ubogich była wyrazem miłości do Ukrzyżowanego. «Dla tego, kto kocha Jezusa Chrystusa — pisała w jednym z listów — również cierpienie dla Niego będzie słodyczą. Nie ma bowiem miłości bez poświęcenia i cierpień znoszonych dla ukochanej osoby».

W 1952 r., po powrocie do Europy, otworzyła dom generalny w Rzymie. W 1960 r. zrezygnowała z funkcji przełożonej generalnej zgromadzenia. Zmarła w Rzymie 9 lipca 1966 r. Zgromadzenie miało wówczas 46 domów zakonnych w Chorwacji, we Włoszech, w Hiszpanii i w Ameryce Łacińskiej.

6 czerwca 2003 ·w Dubrowniku beatyfikowana· przez Jana Pawła II.