17 lipiec

gr. Aleksis od słowa álexi pomoc, opieka

Św. Aleksy, wyznawca (+V w), według syryjskiego tekstu z V wieku był Rzymianinem z zamożnej rodziny. W dniu swego ślubu potajemnie opuścił dom i udał się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. W Edessie miał być żebrakiem. Tuż przed śmiercią wyjawił, kim jest. Według innej wersji wiódł życie eremity koło Edessy Następnie powrócił do Rzymu i nie rozpoznany przeżył 17 lat w maleńkiej celi pod schodami rodzinnego domu. Życie spędził na modlitwie i nawiedzaniu sanktuariów rzymskich. Po śmierci znaleziono w jego ręku kartkę z opisem życia. W jego życiorysie przemieszana jest tradycja z legendą.

W średniowieczu św. Aleksy był bardzo popularną postacią w Europie i Północnej Afryce. Patron licznych zakonów, a także ubogich, pielgrzymów, wędrowców, żebraków. Orędownik podczas trzęsienia ziemi, suszy, złej pogody, w czasie epidemii i plag.

Św. Aleksy był ulubioną postacią w średniowiecznej literaturze i w sztuce scenicznej. Poemat o św. Aleksym jest jednym z najstarszych zabytków języka we Francji. Pojawia się również wcześnie m. in. w tekstach niemieckich, polskich „Legenda o św. Aleksym”(XV w.). W Polsce Święty odbierał szczególną cześć w Tumie pod Łęczycą oraz w Płocku.

W IKONOGRAFII św. Aleksy przedstawiany jest w ubiorze pustelnika lub pielgrzyma, czasami jako postać leżąca pod schodami. Atrybuty: księga, kij pielgrzyma, schody, zwój.

gr. leon lew lub od leos lud

Św. Leon IV był rzymianinem, synem niejakiego Radualda. Wychował się w klasztorze św. Marcina przy bazylice św. Piotra. Papież Grzegorz IV wezwał go na Lateran i uczynił subdiakonem. Sergiusz II wyświęcił go na kapłana, potem uczynił kardynałem. Gdy Sergiusz II zmarł (847), Leona jednogłośnie obrano jego następcą. Liber Pontificalis wychwala jego cierpliwość, pokorę, dobroć, umiłowanie sprawiedliwości, przykładanie się do studiowania Pisma świętego, ewangeliczną prostotę, miłość ku ludziom.

Zajmował się ozdobą kościołów rzymskich, dla obrony przed Saracenami kazał odnowić dawne fortyfikacje i z tą samą myślą zmobilizował oddziały, a z flot Neapolu, Amalfi i Gaety zdołał stworzyć ligę, która pobiła napastnika. W 850 r. namaścił na króla Italii Ludwika, syna cesarza Lotara I, ale wystrzegał się uzależnienia swej władzy od potęg świeckich. Niezależność okazał także wobec Hinkmara z Reims, uchwał synodu w Soissons oraz decyzji patriarchy konstantynopolitańskiego. W 853 r. przewodniczył u Św. Piotra synodowi, zmierzającemu do umocnienia dyscypliny wśród kleru i przy zawieraniu małżeństw.

Papież zmarł 17 lipca 855 r. i pod tym dniem wpisany został do Martyrologium Rzymskiego. Został pochowany w bazylice św. Piotra.

Marcelina to żeńska forma łacińskiego imienia Marcelin. Imię to pochodzi od słynnego rodu rzymskiego Marcellus i oznacza: mały bojownik.

Św. Marcelina urodziła się pomiędzy latami 327 – 332 w Trewirze. Pochodziła z zamożnej chrześcijańskiej rodziny. Jej ojciec pełnił urząd prefekta w Galii gdzie zamieszkiwali aż do jego śmierci.

Po śmierci rodziców udała się wraz z braćmi Ambrożym i Satyrem do Rzymu. Bracia podobnie jak Marcelina zostali świętymi, a Ambroży z Mediolanu nosi zaszczytny tytuł Doktora Kościoła.

W 353 roku Marcelina otrzymała z rąk papieża św. Liberiusza (310-366) welon dziewicy konsekrowanej. Prowadziła życie pełne ascezy i modlitwy. Zamieszkała w Mediolanie przy bracie biskupie Ambrożym, wzmacniając w wierze mediolańskie kobiety.

Zmarła w 398 roku. Została pochowana w krypcie pod ołtarzem w Basilica Sant’Ambrogio w Mediolanie. Przeżyła św. Ambrożego o około 12 miesięcy.

JEJ ARTRYBUTAMI SĄ lilia i welon dziewic konsekrowanych.

żeńska forma bizant. imienia Tarásios; gr. teresis obrona, opieka

Podczas rewolucji francuskiej władze zamknęły w 1792 r. klasztor sióstr karmelitanek w Compiègne. 14 września 1792 r. zakonnice opuściły klasztor i założyły świeckie ubrania. Podzieliły się na 4 grupy mieszkające w niezbyt odległych od siebie domach. Przez kolejne 2 lata żyły w nich, przestrzegając – w miarę możliwości – zasad życia zakonnego.

W 1794 r. oskarżono je o życie we wspólnocie zakonnej. Zostały aresztowane 22 czerwca i uwięzione w byłym klasztorze wizytek. 12 lipca przewieziono je do więzienia Conciergerie w Paryżu, a 5 dni później skazano na śmierć. Zostały zgilotynowane 17 lipca 1794 r. na Place du Trône Renversé (obecnie Place de la Nation). Idąc na gilotynę, śpiewały Salve Regina. Jako ostatnią stracono matkę przełożoną, która umacniała siostry.

Ciała zakonnic wrzucono do dołu z piaskiem na paryskim cmentarzu Picpus, w którym w późniejszym czasie doliczono się 1298 ofiar terroru rewolucji. Nie było więc szans na odnalezienie relikwii karmelitanek. Były one pierwszymi ofiarami terroru rewolucji francuskiej, wobec których rozpoczęto proces beatyfikacyjny; jako pierwsze męczennice rewolucji francuskiej zostały beatyfikowane 27 maja 1906 r. przez Piusa X.