11 czerwiec

aram. Barnebuch syn pocieszenia, proroctwa

Św. Barnaba, Apostoł (+ ok. 60) pochodził z Cypru. Przyjąwszy chrześcijaństwo całą swoją majętność przekazał Apostołom, co odnotowują Dzieje Apostolskie: Józef, nazwany przez Apostołów Barnabas, to znaczy Syn Pocieszenia, lewita rodem z Cypru, sprzedał ziemię, którą posiadał, a pieniądze przyniósł i łożył u stóp Apostołów (Dz4,36-37). Po raz pierwszy wprowadził św. Pawła do chrześcijańskiej gminy w Jerozolimie.

Był człowiekiem dobrym, pełnym Ducha Świętego i wiary (Dz 11,24). Wysłany do Antiochii Syryjskiej, aby kierował i umacniał chrześcijan, odszukał św. Pawła w Tarsie i razem z nim pracował przez rok (42 r.).

Był towarzyszem Apostoła Narodów w jego pierwszej podróży misyjnej w Azji Mniejszej (Dz 13,1-14). Według tradycji po Soborze Jerozolimskim (Dz 15,2) powrócił na Cypr, gdzie prowadził działalność apostolską jako pierwszy biskup i pasterz tej wyspy. Miał działać w Rzymie, Aleksandrii, Mediolanie. Według tradycji około 60 roku w Salaminie poniósł śmierć męczeńską przez ukamienowanie. Patron Florencji i Mediolanu, w którym według opowieści nauczał. Orędownik podczas kłótni, sporów, smutku oraz burz gradowych.

W IKONOGRAFII św. Barnaba przedstawiany jest jako starszy mężczyzna z długą brodą w tunice i płaszczu albo w szatach biskupich, czasami jako kardynał. Jego atrybutami są: ewangeliarz, zwój pergaminu, gałązka oliwna, halabarda, model kościoła.

łac. żeński odpowiednik imienia Paulus, czyli Paweł – paulus mały, drobny
gr. ángelos „posłaniec”
akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Św. Paula Angela Maria Frassinetti przyszła na świat 3 marca 1809 roku w Genui. w jej rodzinie panowała głęboko religijna atmosfera; wszyscy jej czterej bracia zostali kapłanami. Paula nauczyła się od matki praktycznych umiejętności szycia, szydełkowania i prowadzenia domu. Gdy jej matka zmarła, Paula przylgnęła do Matki Bożej. Przez pewien czas w domu pomagała ciotka, ale i ona szybko odeszła z tego świata. Dwunastoletnia Paula została „małą panią domu”. Radziła sobie bardzo dobrze. Nigdy nie uczęszczała do żadnej szkoły. Ojca nie było stać na wynajęcie prywatnego nauczyciela. Na ile potrafił, sam uczył dzieci, niekiedy przy pomocy starszych synów. Nie zaniedbując obowiązków domowych, Paula codziennie uczestniczyła we Mszy świętej.

W wieku dwudziestu lat poważnie zachorowała. Jej brat Paweł, który był wtedy już proboszczem w Quinto, zaprosił ją do siebie na wieś, aby nabrała sił. Tam Paula podjęła działalność charytatywną. Paweł zorganizował szkołę dla ubogich dziewcząt, a kierownictwo tej szkoły powierzył siostrze. Przekazywała dziewczynkom wszystko, czego sama się wcześniej nauczyła, a przede wszystkim swoją miłość do Boga. Postawiła sobie za cel przygotowywanie kobiet do życia w świecie.

Pierwsze członkinie swojego przyszłego zgromadzenia znalazła, pomagając bratu w parafii. W Genui istniały już klasztory, do których mogły wstąpić dziewczęta odnajdujące w sobie powołanie, ale Paula pragnęła połączyć aktywne apostolstwo z kontemplacją, którą nad wszystko ukochała. Poza tym dziewczęta często były zbyt ubogie i nie miały posagów, wymaganych wówczas, by móc wstąpić do klasztoru. Po pokonaniu licznych przeszkód, Paula doprowadziła do powstania zgromadzenia dorotanek (Kongregacja Sióstr św. Doroty).

Jeszcze za jej życia siostry rozpoczęły pracę w Portugalii i Brazylii. W roku 1835, kiedy w północnych Włoszech zapanowała epidemia cholery, dorotanki niosły pomoc ofiarom tej straszliwej choroby. Razem z Paulą pielęgnowały chorych i dodawały im ducha.

W 1876 roku siostra Paula zapadła na ciężką chorobę. Cała prawa strona jej ciała została sparaliżowana. W następnych latach przeżyła wylewy krwi do mózgu, które zupełnie ją unieruchomiły. Powiedziała wówczas: „Bóg zabiera to, co do Niego należy. Niech zawsze będzie błogosławiony”. W tym czasie odwiedził ją ksiądz Jan Bosko. Był już wtedy znany ze swych uzdrowień w całych Włoszech i dlatego siostry miały nadzieję, że uleczy ich matkę. Kiedy zwróciły się do niego z pytaniem o jej zdrowie, odpowiedział: „Moje dzieci, korona zasług waszej matki jest już gotowa”. Te słowa okazały się prorocze. Niedługo potem Paula nabawiła się zapalenia płuc i pożegnawszy się z siostrami, zmarła 11 czerwca 1882 roku.

Jej doczesne szczątki do dziś spoczywają w San Onofrio, rzymskim klasztorze dorotanek, przy głównym ołtarzu, zgodnie z jej najgłębszym pragnieniem wyrażonym pewnego dnia siostrom. Powiedziała wtedy: „Zawsze mi mało przebywania w pobliżu Jezusa”. Beatyfikacji Pauli Frassinetti dokonał papież Pius XI w 1930 roku, a do grona świętych wprowadził ją św. Jan Paweł II dnia 11 marca 1984 roku.

łac. ignis ogień

Bł. Ignacy Maloyan wspominany w Martyrologium Rzymskim pochodził z wielodzietnej rodziny ormiańskich katolików osiadłych w Mardin (Turcja). Na chrzcie otrzymał imię Choukrallah. Od dzieciństwa czuł powołanie do kapłaństwa. Jako młodzieniec wyjechał do Libanu, gdzie po odbytej formacji i studiach przyjął w 1896 r. święcenia kapłańskie. Obrał wtedy imię Ignacy na cześć św. Ignacego Antiocheńskiego. Posługę kapłańską pełnił najpierw w Egipcie (Aleksandria i Kair), a następnie w Turcji, gdzie najpierw był sekretarzem ormiańskiego patriarchy Konstantynopola Mardina, a po jego śmierci został jego następcą. Sakrę przyjął w 1911 r. w Rzymie.

Kiedy Turcy rozpoczęli krwawe prześladowanie Ormian, namawiano go, aby ukrył się w górach. Zdecydowanie odmówił, zaznaczając, że biskup nie może opuścić swoich wiernych, aby ocalić życie. Na podstawie sfałszowanego oskarżenia o zdradę, został uwięziony 3 czerwca 1915 r. Tydzień później wraz z grupą ponad 400 Ormian został zamordowany. Przed śmiercią zdążył jeszcze umocnić współwięźniów w wierze i udzielił wszystkim absolucji. Zastrzelony został jako ostatni. Do ostatniej chwili proponowano mu ocalenie życia za cenę przejścia na islam. „Zagrożony prześladowaniem bł. Ignacy nie zgodził się na żaden kompromis, ale oświadczył tym, którzy wywierali na niego nacisk: »Bóg nie pozwoli, abym wyrzekł się Jezusa, mego Zbawiciela. Przelać własną krew za wiarę to najgłębsze pragnienie mego serca«. Niech jego przykład przyświeca dziś wszystkim, którzy chcą być autentycznymi świadkami Ewangelii na chwałę Bożą i zbawienie swoich braci” – mówił 7 października 2001 r. Jan Paweł II podczas jego beatyfikacji.