14 marzec

germ. ma(h)t moc, męstwo, siła; hild walka, wojna

Matylda von Ringelheim (Matylda Westfalska) urodziła się w 895 r. w Westfalii. Była córką księcia saskiego Teodoryka (Dietricha) i Reinhildy – pochodzącej z duńskiego rodu królewskiego. Matylda kształciła się i młode lata spędziła w klasztorze benedyktynek w Herford pod okiem babki ze strony ojca, także Matyldy – ksieni klasztoru. Lata tu spędzone będzie zawsze zaliczać do najpiękniejszych w życiu. Tu także zasmakowała w modlitwie i w służbie Bożej.

Mając 14 lat, w 909 r., poślubiła Henryka Ptasznika, który w trzy lata potem został księciem Saksonii, a w roku 919 królem Niemiec. Znany jest w historii pod imieniem Henryka i (919-936). Życie królowej upływało w spokoju. Mąż dał jej zupełnie wolną rękę w czynieniu dobra. Dla Bożej chwały i dla dobra ubogich nie żałowała pieniędzy. Św. Matylda dała Henrykowi i pięcioro dzieci: Jadwigę, przyszłą żonę księcia Paryża Hugona Wielkiego, matkę Hugona Kapeta; następcę tronu Ottona, późniejszego cesarza Niemiec (Otton i Wielki, 962-973); Gerbergę, która wyszła za księcia Lotaryngii, a potem za króla Francji, Ludwika IV; Henryka I, późniejszego księcia Bawarii oraz św. Brunona I, od roku 953 arcybiskupa Kolonii.

W 955 r. królowa Matylda przeżyła śmierć swojego najstarszego syna, Henryka, a dziesięć lat później – najmłodszego, św. Brunona, arcybiskupa. Pod koniec życia dotknęło ją jeszcze jedno bolesne przeżycie – śmierć wnuka, biskupa Wilhelma z Moguncji, którą sama przewidziała.

W ostatnich latach życia Matylda oddała się wyłącznie modlitwie i uczynkom miłosierdzia. Codziennie przy swoim stole gościła ubogich, widząc w nich samego Pana Jezusa. Hojnie wspomagała kościoły i klasztory ze swoich osobistych majętności. Wystawiła dwa duże opactwa: benedyktynów w Northausen i benedyktynek w Kwedlinburgu. Dlatego ikonografia często przedstawia Świętą z kościołem i klasztorem w ręce. w opactwie w Kwedlinburgu spędziła końcowe lata życia. Tam też przeszła do wieczności 14 marca 968 roku w wieku 73 lat. Pochowano ją obok męża w Kwedlinburgu w kaplicy zamkowej. Od roku 1539 kościół ten jest w ręku protestantów. w roku 1858 katolicy wystawili ku czci św. Matyldy nowy kościół. Pierwszy życiorys królowej ukazał się już w wieku X – a więc tuż po śmierci Świętej. Drugi życiorys polecił napisać św. Henryk II, cesarz niemiecki. Jest patronką fałszywie oskarżonych, wdów, dużych rodzin, rodziców, którym zmarły dzieci.

W IKONOGRAFII przedstawiana w stroju królowej. Jej atrybutami są: korona, budynek klasztoru, jałmużniczka.

hebr. hawwah żyjąca, dająca życie, matka żyjących

Bł. Ewa z Liège urodziła się około 1205-1210 r. w okolicach Liège i już od wczesnej młodości łączyły ją serdeczne więzy z Julianną. a musiała się wyróżniać wyjątkowym usposobieniem do modlitwy, kontemplacji i wyrzeczeń, skoro zdołała pozyskać zgodę na status rekluzy, czyli „zamurowanej”.

Osoby, które obierały taki styl życia, zamieszkiwały w pustelni przylegającej do świątyni, albo chóru kościelnego. Ewa znalazła swoją pustelnię przy kolegiacie św. Marcina w Liège, do której przygarnęła prześladowaną Juliannę. Utrzymywała ścisłe kontakty z kanonikami kolegiaty św. Marcina, m in. Janem z Lozanny i Jakubem Pantaleonem z Troyes. Ten drugi został wkrótce archidiakonem w Leodium, a później legatem papieskim, biskupem Verdun, patriarchą Jerozolimy; wreszcie – papieżem Urbanem IV. To właśnie Ewie przestał Urban IV odpis swojej słynnej bulli „Transiturus”, sporządzonej przez samego św. Tomasza z Akwinu, zezwalającej na rozpowszechnianie oficjum na święto Bożego Ciała. Od Hugona z Saint-cher wyjednała Ewa zgodę na rozszerzanie tego święta, także na Polskę, co nastąpiło w 1258 r. Po śmierci Julianny kontynuowała starania o ustanowienie święta Bożego Ciała, modląc się o to nieustannie w swojej rekluzji.

Kiedy zmarła jej grób w kolegiacie St. Martin w Liège stał się miejscem kultu, zaaprobowanego dopiero przez Leona XIII. Wcześniej, w 1622 r., urzędowo rozpoznano relikwie Ewy. które złożono pod ołtarzem Najświętszego Sakramentu.

W IKONOGRAFII bł. Ewę można zobaczyć albo samą, albo z Julianną Liége, z bullą papieską ustanawiającą uroczystość Bożego Ciała w dłoni.