15 grudzień

hebr. imię biblijne Johhanan „Bóg jest łaskawy”

Bł. Jan Karol Steeb, kapłan (+1856) pochodził z Tybingi. Był protestantem. Na katolicyzm przeszedł pod wpływem lektury dzieł Bossueta. W 1796 roku został wyświęcony na kapłana w Weronie i od razu zadbał o pierwszych rannych żołnierzy w szpitalach, w wyniku działań zbrojnych prowadzonych przez armie Napoleona, oraz został kapelanem w biednych dzielnicach miasta.

Nauczał w różnych szkołach Francji i Niemiec, był wykładowcą języka niemieckiego w seminarium biskupim, pedagogiem w dziewczęcego koledżu, gdzie pisał memoranda w sprawach szkoły. W 1821 poznał i został spowiednikiem Francesci Luigii (późn. bł. Vincenza Maria Poloni, zm. 1855) pochodzącej z rodziny farmaceutów. Wspólnie w 1840 (oficjalnie 2 listopada) roku założyli Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia, którego głównym zadaniem była opieka zdrowotna. Przejęli przytułek oraz szpital w Weronie, co zostało potwierdzone aktem papieskim Piusa IX w 1848 roku.

Z chwilą śmierci Carla mała społeczność zgromadzenia liczyła 64 siostry, obecnie około 1200, które działają na całym świecie w 200 oddziałach i 100 we Włoszech. Poszczególne społeczności można znaleźć w Portugalii, Szwajcarii oraz w Afryce (Tanzania, Angola, a ostatnio w Burundi) i w Ameryce Łacińskiej (Argentyna, Brazylia i Chile). W Niemczech można je spotkać w Berlinie i Tybindze (od 1954, gdzie znajduje się katolicki dom dziecka Karola Steeba i dom opieki w kościele św. Piotra w dzielnicy Lustnau).

Po śmierci Carlo został otoczony kultem we Włoszech. Nazwano go „Samarytaninem z Werony”.
Beatyfikował go Paweł VI (1975).

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Paula di Rosa urodziła się 6 listopada 1813 roku w Brescii (Włochy) jako córka Klemensa i księżnej Kamili Albani z Bergamo. Rodzice dali jej wszechstronne wykształcenie oraz religijne wychowanie. Kiedy miała 11 lat, zapadła na ciężką chorobę, którą przeszła szczęśliwie. Wcześnie straciła matkę. Jako sierota obrała sobie za matkę Najświętszą Maryję Pannę. Oddana do szkoły i na wychowanie sióstr wizytek, uczyniła duże postępy w nauce i w cnotach chrześcijańskich. W wieku 17 lat wróciła do domu. Kiedy ojciec zaproponował jej małżeństwo, odmówiła i w 19. roku życia złożyła ślub dozgonnej czystości.

Równocześnie podjęła się kierownictwa nad 70 pracownicami w przędzalni ojca w Acquafreddzie, rozwijając wśród nich prawdziwie misyjną i apostolską pracę w latach 1831-1836. Podobną chrześcijańską pracę rozwijała, ilekroć przebywała w wiejskiej, letniej posiadłości rodzinnej w Capriano (Brescia), zajmując się ze szczególną troskliwością biednymi i chorymi, dopomagając miejscowym kapłanom w pracy nad młodzieżą żeńską, w misjach, w rekolekcjach lub w różnych inicjatywach kościelno-społecznych. Jej bohaterstwo zabłysło w czasie epidemii cholery, kiedy to z całym poświęceniem usługiwała zarażonym. W latach 1836-1839 podjęła się pracy w dwóch szkołach dla głuchoniemych oraz w instytucjach przeznaczonych dla opuszczonych kobiet i dziewcząt narażonych na utratę niewinności.

Pod kierownictwem wytrawnego kierownika duchowego, ks. Faustyna Pinzoni, postanowiła założyć stowarzyszenie pielęgniarek dla posługi chorym. Po otrzymaniu zezwolenia od władz państwowych w 1840 Paula zebrała 32 dziewczęta, przeszkoliła je i udała się z nimi do szpitala kobiecego w Brescii. Przekonała się bowiem, że oprócz pomocy lekarskiej chorzy potrzebują stałej opieki. Tak powstało zgromadzenie Służebnic Miłości. W rok potem Paula otworzyła drugi podobny szpital w Cremonie. Świątobliwy ojciec z radością wspierał te wszystkie wysiłki i inicjatywy swojej córki. Na dom centralny dla powstającej nowej rodziny zakonnej przeznaczył zakupiony pałac w Brescii. Starał się ponadto o poparcie władz. W 1844 roku Rzym wydał dekret pochwalny, a w roku 1847 papież Pius IX zatwierdził warunkowo na czas próby konstytucje, napisane przez ks. Pinzoni. W roku 1852 Paula w uroczystość Najświętszego Serca Jezusowego złożyła śluby i przybrała imię zakonne Maria Crocifissa (Maria od Chrystusa Ukrzyżowanego). Wraz ze swoją przełożoną przyjęło habit 18 sióstr.

Siostry dały o sobie znać przede wszystkim w czasie zarazy, jaka kilkakrotnie nawiedziła północne Włochy. Ich bohaterskie poświęcenie zyskało im powszechne uznanie. Maria patrzyła z radością, jak mnożyły się nowe fundacje. W roku 1855 było ich już siedem. Pewna, że dzieło ma zapewnione trwanie, mogła spokojnie odejść. W czasie ćwiczeń duchowych w Mantui zasłabła (26 listopada), ukończyła je wszakże i udała się do macierzystego domu w Brescii, gdzie 15 grudnia 1855 roku oddała Bogu ducha w wieku zaledwie 42 lat. Jej ciało, pochowane początkowo w grobowcu rodzinnym, zostało umieszczone w kościele domu macierzystego w Brescii. Do chwały błogosławionych wyniósł ją papież Pius XII w 1940 roku, a do chwały świętych – ten sam papież w roku 1954.