21 marzec

gr. Nikólaos; nike zwycięstwo, laos lud; „oby odnosił zwycięstwo dla swego ludu”; „oby zwyciężał lud”

Św. Mikołaj z Flüe, pustelnik (1417-1487), syn skromnego górala. Na życzenie rodziców pojął za żonę Dorotę Wyss, z którą miał dziesięcioro dzieci. Mikołaj był radcą, kantonalnym sędzią, deputowanym do federacji kantonów szwajcarskich. w latach 1433-1460 pełnił służbę wojskową w randze oficera. Cieszył się poważaniem i szacunkiem. Mając 50 lat za zgodą małżonki opuścił dom, rodzinę i został pustelnikiem. Przychodzili doń ludzie szukając rady i pomocy. Modlitwę łączył z pokutą. Był jednym z najwybitniejszych mistrzów medytacji u schyłku średniowiecza. Mistyk. Obdarowany niezwykłymi charyzmatami przez 19 lat jego pożywieniem była wyłącznie Eucharystia. Podczas wojny domowej pomiędzy stanami uratował jedność Szwajcarii. Mediował w sporze między Austrią a swoją ojczyzną. Zmarł 21 marca 1487 roku. Główny patron Szwajcarii.

W IKONOGRAFII św. Mikołaj przedstawiany jest w długiej pokutnej szacie, boso. Jego atrybutami są: kij wędrowca, wieniec z róż.

łac. benedicere dobrze komuś życzyć, dobrze o kimś mówić; benedictus taki, któremu dobrze życzono

Benedykta przyszła na świat w dniu 2 października 1791 roku w wiosce Langasco koło Genui, we Włoszech. Jej rodzina żyła w skromnych warunkach. Gdy była jeszcze małą dziewczynką, rodzice przenieśli się do Pawii. Tam otworzyli sklep z warzywami. W małej Benedykcie już w dzieciństwie obudziło się pragnienie życia w klasztorze, ale rodzice byli temu przeciwni. Zgodnie z ich wolą w dniu 7 lutego 1816 roku wyszła za mąż za Giovanniego Battistę Frassinello. Młodzi małżonkowie, podobnie jak reszta rodziny, utrzymywali się z handlu warzywami. Ponadto przyjęli do swego domu i opiekowali się Marią, chorą siostrą Benedykty.

W ich domu panowała atmosfera miłości i głębokiej wiary. W dwa lata po zawarciu sakramentu małżeństwa Benedykta wraz z mężem postanowili żyć w czystości, jak brat z siostrą, by całkowicie poświęcić się służbie Bogu i bliźnim. Decyzja ta była konsekwencją mistycznego przeżycia, podczas którego otrzymała łaskę odczytania swego powołania. Małżonkowie udali się z pielgrzymką do sanktuariów maryjnych, aby modląc do Matki Bożej lepiej poznać wolę Bożą. W 1825 roku zmarła Maria, siostra Benedykty. Za zgodą męża, w lipcu tego roku, Benedykta wstąpiła do klasztoru sióstr urszulanek w Capriolo. Giovanni został natomiast bratem zakonnym w zgromadzeniu ojców somasków.

Po kilku miesiącach Benedykta zrozumiała, że jej powołaniem nie jest kontemplacja, lecz apostolstwo czynne. Wróciła do domu rodziców w Pawii i, mimo ogromnych trudności, głównie materialnych, opiekowała się młodymi dziewczętami. Za radą miejscowego biskupa w 1826 roku założyła dla nich ośrodek pomocy. Tak powstało dzieło apostolskie wspomagane przez licznych dobroczyńców i wolontariuszy. W tej pracy pomagał jej Giovanni. W 1827 roku oboje złożyli przed biskupem ślub czystości.

Benedykta była przykładem dla wielu. Coraz więcej osób zwracało się do niej po rady i wsparcie duchowe. Spotykała się jednak również z niezrozumieniem. Na skutek pomówień w 1838 roku musiała opuścić Pawię i przekazać biskupowi założony przez siebie ośrodek. Wraz z Giovannim i kilkoma współpracownicami osiedliła się w Ronco Scrivia. Tam założyła szkołę dla dziewcząt, zwaną Domem Opatrzności. W 1851 roku otworzyła w Pawii nowy dom dla opuszczonych dziewcząt, szkołę, sierociniec oraz żeńskie kolegium. Pragnąc zapewnić trwałość swemu dziełu, zorganizowała Zgromadzenie Sióstr Benedyktynek od Opatrzności. Przyjęła imię Benedykta od Bożej Opatrzności. Regułę nowej rodziny zakonnej zatwierdził arcybiskup Genui w 1856 roku. Cierpliwa i pokorna praca dla ubogich, zapomnianych i bezradnych wypełniała wszystkie chwile jej życia. Choć w dzisiejszych czasach wydaje się to czymś oczywistym, to idea Benedykty i jej heroiczna postawa budowały fundamenty nowoczesnego podejścia do edukacji i roli kobiety w społeczeństwie.

Benedykta zmarła w Ronco Scrivia w dniu 21 marca 1858 roku w opinii świętości. We wszystkim zdając się na Bożą wolę, potrafiła wzbudzać w ludzkich sercach miłość do bliźnich, roztaczała troskliwą opiekę nad potrzebującymi, a zwłaszcza nad ubogimi dziewczętami. Dzisiaj benedyktynki od Opatrzności służą swym życiem i charyzmatem młodym dziewczętom, ubogim, chorym i samotnym starszym ludziom we Włoszech, Hiszpanii, w Afryce (w Burundi, na Wybrzeżu Kości Słoniowej) oraz w Peru i Brazylii.

Do grona błogosławionych wprowadził Benedyktę w dniu 10 maja 1987 roku św. Jan Paweł II. Podczas homilii mówił: „Ta prosta kobieta opierała swą działalność na podstawach ściśle teologicznych. Na Eucharystii będącej źródłem odwagi, światła i wytrwałości. Na całkowitej uległości Bożej Opatrzności. Na czynieniu wszystkiego tylko przez wzgląd na miłość do Boga i dla Jego upodobania„. Kilkanaście lat później, w dniu 20 grudnia 2001 roku, ten sam papież zatwierdził cud przypisywany wstawiennictwu Benedykty Cambiagio Frassinello, a w dniu 19 maja 2002 roku, na placu św. Piotra w Rzymie, ogłosił ją świętą.