12 luty

zdrobnienie od gr. imienia Mélēs (Mélētos), którego znaczenie łączy się z gr. mélō — „troszczyć się”[

W IV w., kiedy nastał czas wielkich herezji, św. Melecjusz był jednym z niezłomnych obrońców wiary; jego zasługi wysławiał po latach św. Jan Złotousty. Błędem, który zyskał wówczas wpływowych zwolenników – w tym również cesarzy wschodniorzymskich – był arianizm, potępiony w 325 r. przez sobór nicejski. Arianie głosili, jakoby Pan Jezus był tylko adoptowanym, a nie naturalnym Synem Bożym.

Melecjusz, wybrany w 358 r. biskupem ormiańskiej Sebasty, został posądzony o sprzyjanie arianizmowi, więc usunął się do Syrii. w 360 r. wyniesiono go do godności patriarchy Antiochii Syryjskiej, ale – wbrew oczekiwaniom cesarza Konstancjusza II – został rzecznikiem nicejskiego wyznania wiary. Wkrótce arianie nakłonili cesarza, do złożenia go z urzędu i skazania na banicję. Na miejsce Melecjusza, ariański biskup z Cagliari, niejaki Lucyferiusz, wyświęcił nowego patriarchę – Paulina. Doprowadziło to do tzw. schizmy melecjańskiej, oznaczającej podział Antiochii na trzy wrogie stronnictwa: Melecjusz przebywał na wygnaniu, Paulin przewodził obozowi „niezłomnych nicejczyków”, natomiast arianie uznawali za swego biskupa Euzojusza. Śmierć cesarza umożliwiła Melecjuszowi powrót do Antiochii, jednak nie na długo, ponieważ Paulin zdołał przekonać papieża Liberiusza i oraz patriarchę Aleksandrii św. Atanazego, że to błędnowierca. Został więc ponownie wygnany jako heretyk, tym razem przez cesarza Walensa.

W 378 r. – dzięki wsparciu św. Bazylego z Cezarei i innych ojców kapadockich – powrócił triumfalnie do Antiochii: udało mu się przywrócić pokój, a następnie przygotować antyariańskie wyznanie wiary i zainicjować zwołanie w 381 r. soboru powszechnego w Konstantynopolu. Zmarł podczas soboru, któremu przewodniczył, a mowę pogrzebową ku jego czci wygłosił sam św. Grzegorz z Nyssy.

z ger. oznacza „ten, który panuje ze zrządzenia losu”

Bł. Reginald z Orleanu, prezbiter urodził się około 1183 r. w Saint-Gilles we Francji. Otrzymał wykształcenie na uniwersytecie w Paryżu i od 1206 do 1211 r. wykładał tam prawo kanoniczne. z racji widocznych zdolności i cnót, mianowany został dziekanem kapituły katedralnej w Orleanie. Tu również wsławił się bystrością umysłu i elokwencją w przepowiadaniu oraz czułym nabożeństwem do Matki Bożej.

Jako bardzo gorliwy człowiek, Reginald nie był zadowolony z życia, jakie prowadził. Chociaż prowadził naprawdę święte życie, pragnął jeszcze więcej. Wyruszył z pielgrzymką do Ziemi Świętej, aby rozeznać swoje powołanie. Po drodze przechodził przez Rzym. Podzielił się tu swoim pragnieniem pierwotnego ubóstwa i apostolskiego głoszenia Ewangelii z kardynałem Hugonem de Segni. Ten skierował młodzieńca do św. Dominika Guzmana, który w tym samym czasie przebywał w Rzymie. Reginald nie wahał się otworzyć serca przed Dominikiem – jego poszukiwanie miejsca realizacji powołania zakończyły się.

Reginald postanowił wstąpić do nowopowstałego zakonu św. Dominika. Bardzo szybko jednak poważnie zachorował, jego życie było zagrożone. Dominik, będąc pod wrażeniem mądrości i oddania Reginalda, gorliwie się modlił o jego uzdrowienie. Jego modlitwa była jak zwykle skuteczna. Reginald miał wizję: przy jego łóżku pojawiła się Najświętsza Dziewica ze św. Cecylią i św. Katarzyną Aleksandryjską. Namaściły go niebiańskimi perfumami. Maryja pokazała mu długi biały szkaplerz, wskazując, że będzie on częścią stroju zakonnego dominikanów. Po tej wizji Reginald był całkowicie zdrów. Bracia, którzy aż dotąd, do 1218 r., nosili stroje kanoników regularnych, z radością przyjęli białe szkaplerze, przyniesione im specjalnie przez Maryję. Reginald tymczasem, otrzymawszy habit, dla wypełnienia swoich ślubów, udał się w dalszą drogę do Ziemi Świętej.

Po powrocie zaczął się krótki, ale błyskotliwy okres głoszenia Ewangelii przez Reginalda. Jego elokwencja i piękno życia ściągąły wielu ludzi do zakonu w Paryżu i Bolonii. Wśród nich byli nie tylko studenci, ale także profesorowie i doktorzy prawa. Jednym z nich był także Jordan z Saksonii, który z czasem stał się również łowcą dusz oraz następcą św. Dominika jako generał zakonu.

Reginald był pierwszym, który nosił dominikański szkaplerz – i pierwszym, który w nim zmarł w niecałe dwa lata po obłóczynach w 1220 r. w ikonografii jest często przedstawiany w momencie otrzymywania szkaplerza od Maryi.

łac. od umbria – „cień”.

Bł. Humbelina, mniszka urodziła się w 1092 r. i była młodszą siostrą św. Bernarda z Clairvaux. Kiedy jej brat wstępował do cystersów wraz z pozostałym rodzeństwem, ona jedna nie poszła wraz z nim. Wybrała małżeństwo z dostojnikiem. Kilka lat po założeniu przez Bernarda opactwa w Clairvaux, Humbelina przybyła do niego z wizytą. Ubrana była bardzo dostojnie, towarzyszyła jej liczna świta.

Kiedy Bernard dowiedział się, że przybywa jego siostra, odmówił spotkania z nią. Przez ich brata, Andrzeja, przekazał jej, że opat uważa jej przybycie za niepotrzebny spektakl. Humbelina miała wtedy odrzec, że jeśli Bernard zgodzi się z nią spotkać, zrobi, o cokolwiek ten ją poprosi. Bernard przystał na tę propozycję i pouczył z miłością siostrę, że jej tańce i przepych licują z wartościami, które wynieśli z domu od świątobliwej matki.

Ta rozmowa wydała swoje owoce dopiero dwa lata później. Humbelina dostała zgodę od męża, by zostać mniszką. Wstąpiła do klasztoru, w którym przeoryszą była jej szwagierka Elżbieta. Wkrótce potem, kiedy Elżbieta opuściła klasztor w celu założenia nowej fundacji w pobliżu Dijon, Humbelina została wybrana nową przeoryszą.

Podjęła bardzo surowe życie pokutnicze. Tłumaczyła siostrom, że tak długo żyła w świecie, że żadna pokuta nie jest dla niej zbyt wielka. Przy jej śmierci byli obecni jej bracia: Bernard, Andrzej i Niward. Obejmowana przez Bernarda, wydała ostatnie tchnienie w 1135 r.

Jej kult rozpoczął się zaraz po jej śmierci; w 1763 r. Stolica Apostolska potwierdziła przysługujący jej tytuł błogosławionej. Jest patronką osób, które straciły rodziców.

hebr. jasaf przydać; Joseph lub Jehoseph „niech Bóg pomnoży”

Józef urodził się 12 lutego 1820 roku na Kubie. Miesiąc później został oddany do sierocińca. Wychowany w surowych warunkach, zachował pogodę ducha i serdeczność dla innych. Jako bardzo młody chłopiec oddawał się opiece nad chorymi, ofiarami epidemii cholery, która miała miejsce w 1835 roku.

Odczytawszy w głębi swojego serca głos powołania, wstąpił do Zakonu Szpitalnego – bonifratrów. Przez kolejne 54 lata życia, aż do chwili śmierci, posługiwał w szpitalu jako usłużny i życzliwy pielęgniarz, później jako lekarz-chirurg. Zawsze z oddaniem wykonywał swoją pracę. Zajmował się biednymi i osobami z marginesu, troszcząc się o ich stan zdrowia, zapewniając wsparcie i pomoc materialną oraz duchową.

Brat Józef Eulalio udowodnił swoje wielkie oddanie chorym, kiedy kubańscy przywódcy wydali dekrety delegalizujące działalność zakonów w całym kraju. Pomimo tych wydarzeń pozostał wierny swoim przekonaniom i głosowi powołania, nie pozostawiając szpitala i nie opuszczając chorych, których nazywał swoimi braćmi i siostrami. Posiadał szczególny dar rozwiązywania problemów i sporów rodzinnych.

Zmarł 7 marca 1889 roku w Camaguey. Beatyfikowany został na Kubie w Camaguey przez kard. José Saraiva Martinsa w dniu 29 listopada 2008 r.