18 luty

hebr. imię biblijne Johhanan „Bóg jest łaskawy”

Bł. Gwidon – Fra Angelico, zakonnik, malarz. Naprawdę nazywał się Guido di Piero, natomiast przydomek Fra Angelico otrzymał po śmierci, ponieważ tematem jego dzieł były często postacie aniołów. Przyszedł na świat w 1387 r. w Vicchio (Toskania). Kiedy skończył dwadzieścia lat wstąpił do dominikanów; malował jeszcze przed przywdzianiem habitu, jednak z tego okresu nie zachowały się żadne dzieła. Wiele lat spędził we florenckim klasztorze św. Marka, ale przebywał również w Fiesole, Kortonie, Foligno i Orvieto. W połowie XV w. zyskał taką sławę, że sprowadzono go do Rzymu, gdzie – na zlecenie papieży Eugeniusza IV i Mikołaja V – wykonał freski w kaplicy pałacu watykańskiego. Zmarł 18 lutego 1455 r. w Rzymie, a po wiekach w 1982 r. Jan Paweł II zaaprobował jego kult. Jest patronem artystów, a przede wszystkim malarzy.

Malarstwo Fra Angelico zachwyca czystymi, radosnymi kolorami, kompozycją i nastrojem spokoju. Uznawany za malarza lirycznego i konserwatywnego, potrafił otworzyć się na nowe tendencje w sztuce, a jego poetyckie wizje zdarzeń biblijnych urzekają do dzisiaj mistyczną prostotą i wdziękiem. Był dominikaninem, ale w jego dziełach jest coś z ducha franciszkańskiego. Nie sięgał nigdy po pędzel bez odmówienia modlitwy; ten znakomity malarz był człowiekiem wielkiej skromności i pobożności.

łac. Constantius stały, stateczny, konsekwentny

Św. Konstancja, córka cesarza, wdowa († IV w.) przyszła na świat ok. 315-318 roku jako córka Konstantyna i Wielkiego i Flawii Maksymy Fausty. Cesarz Konstantyn odegrał po swym nawróceniu doniosłą rolę w umocnieniu pierwotnego chrześcijaństwa; na Wschodzie został nawet włączony później w poczet świętych. Prowadził on bowiem politykę przychylną Kościołowi, a w 313 roku ogłosił edykt wolnościowy, zwany mediolańskim. w 325 roku zwołał sobór nicejski, a pięć lat później zaprowadził wypoczynek niedzielny. Ale godzi się także przypomnieć, że św. Helenie – jego matce, a babce Konstantyny – przypisywano odnalezienie Krzyża św.

Podania związały los Konstantyny (czy, jak kto woli – Konstancji) z dziewicami Attyką i Artemią, a także męczennikami Janem i Pawłem. Ale, tak naprawdę, niewiele o niej wiadomo. Nie prowadziła, ponoć, przykładnego życia, a jednak w legendach oraz wierze ludu przetrwała jako święta dziewica. w rzeczywistości, do chwili przyjęcia chrztu, miała być kobietą wyjątkowo ambitną, pozbawioną skrupułów i dopiero kiedy została ochrzczona, zmieniła swe postępowanie. Zgodnie z wolą rodziców poślubiła Hannibaliana, jednego ze swoich kuzynów; kiedy w 337 roku zmarł, przebywała w Rzymie, gdzie ufundowała bazylikę ku czci św. Agnieszki. Nie stroniła także od aktywności politycznej: za jej przyczyną została zachowana ciągłość dynastii konstantyńskiej, zagrożona uzurpatorskimi dążeniami samozwańczego cesarza Magnencjusza. Zdołała bowiem nakłonić dowódcę rzymskiego Wetraniona do przyjęcia korony cesarskiej, przekazanej następnie Konstantynowi II. w 351 roku wyszła za mąż za swego kolejnego kuzyna – cesarza.Gallusa i przeniosła się do Antiochii.

Zmarła w 354 roku w Coenon Gallicanon w Bitynii, a pochowano ją w Rzymie przy Via Nomentana, gdzie wzniesiono mauzoleum. w XIII wieku papież Aleksander IV wystawił ku jej czci ołtarz.

grec. Theótonios 'Boży głos’.

Teotoniusz (Otoniusz) urodził się ok. 1080 r. w Ganfei w Hiszpanii. Był siostrzeńcem biskupa Kresconiusza z Coimbry w Portugalii. Tam też zdobył wykształcenie i został archiprezbiterem Viseu. Okazał się być zdolnym kaznodzieją, wiodącym życie święte i surowe. Porzucił godność archiprezbitera, aby móc udać się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. Po powrocie na nowo podjął pracę w Viseu. Kiedy królowa i jej mąż przekonywali go do przyjęcia biskupstwa, Teotoniusz coraz częściej myślał o odejściu od świata.

W każdy piątek Teotoniusz miał zwyczaj odprawiać uroczystą Mszę w intencji dusz cierpiących w czyśćcu. Po Mszy odbywała się procesja na cmentarz, w której brało udział bardzo wielu mieszkańców; zbierane w tym czasie jałmużny Teotoniusz przeznaczał na pomoc ubogim.

Teotoniusz potrafił jednak napiętnować błędy i grzechy. Nawet najpotężniejsi czuli przed nim respekt. Kiedy owdowiała królowa oraz hrabia Ferdynand (których związek wywoływał skandal) pojawili się na jednym z jego kazań, Teotoniusz w ostrych słowach, w oczywisty sposób skierowanych do nich, potępił ten stan; obydwoje się nawrócili. Kiedy innym razem ubierał szaty, by odprawić uroczystą Mszę o Najświętszej Dziewicy, dostał wiadomość od obecnej w kościele królowej, która prosiła, by skrócił celebrację. Teotoniusz odpowiedział, że składa Ofiarę, by uczcić Monarchę, nad którym nie ma ważniejszej osoby na ziemi – i że królowa może śmiało wyjść z kościoła lub w nim pozostać.

Po powrocie z powtórnej pielgrzymki do Ziemi Świętej przyłączył się do Tellusa, który w Coimbrze ufundował nowy klasztor augustianów. Teotoniusz został jego przeorem. Był wielce szanowany przez króla Alfonsa Portugalskiego i królową Matyldę, która nie szczędziła kosztowności, by obdarować klasztor. Teotoniusz nieugięcie walczył o dokładne i rzetelne odmawianie codziennego oficjum – nigdy nie pozwalał, by modlić się pospiesznie albo niewyraźnie. Orędownictwu Teotoniusza król przypisywał zwycięstwo nad wrogami i powrót do zdrowia; w ramach wdzięczności zgodził się na prośbę Teotoniusza i uwolnił wszystkich uwięzionych przez siebie chrześcijan mozarabskich.

Teotoniusz zmarł w 1166 r. Kult (do dziś żywy na Półwyspie Iberyjskim) rozwinął się zaraz po śmierci, chociaż został zatwierdzony dopiero przez papieża Benedykta XIV w XVIII w. Jest patronem Portugalii, Viseu, dusz w czyśćcu cierpiących.

W IKONOGRAFII przedstawiany jest w habicie augustianina, z pastorałem. Jego atrybutami są: mitra, księga, krzyż.