Płomień dla Dzieciątka – opowiadanie Marianny Ruks

Żył kiedyś jeden niegodziwy pasterz. Nigdy się nie uśmiechał, a jego oczy zawsze były pełne złości. Ludzie bali się go, więc mieszkał sam na uboczu razem ze swoimi owcami i z dwoma złymi psami, które warczeniem odstraszały nieproszonych gości. Pewnej nocy, gdy gwiazdy na niebie świeciły szczególnie mocno, okolicznym pasterzom ukazał się piękny Anioł, który oznajmił im narodziny Dzieciątka.

– Co za bzdury! – warknął zły pasterz, gdy to usłyszał.

– Kto wierzy w takie głupstwa?

Jednak noc była wyjątkowa, o czym i niegodziwiec miał okazję się przekonać. Po okolicy wędrował nieznajomy, który chodził od chaty do chaty, szukając ognia.

– Pomóżcie, dobrzy ludzie! Moja żona właśnie urodziła dziecko i muszę zanieść im trochę ognia, by mogli się ogrzać! – prosił nieznajomy, a był nim sam św. Józef. Ponieważ wszyscy spali, nikt mu nie otworzył. Gdy więc ujrzał w ciemności małe światełko, ucieszył się i natychmiast pobiegł w tamtą stronę. Okazało się, że to zły pasterz pilnuje swego stada, grzejąc się przy ogniu. Zwierzyna spała – owce kłębiły się wokół gospodarza, a przy jego nogach odpoczywały dwa nieznośne psiska. Pasterz patrzył na Józefa złowrogo. Wnet psy zbudziły się i chciały zaszczekać na przybysza, jednak z ich pysków nie wydobył się żaden dźwięk! Coś powstrzymywało je od skoku. Zupełnie jakby jakaś niewidzialna ręka odgradzała je od Józefa. Zdziwiony pasterz ujął kij, którym zaganiał stado, i rzucił ze złością prosto w wędrowca. Kij jednak zboczył z trasy i upadł obok. Pasterz rozdziawił usta ze zdumienia. Tymczasem Józef podszedł bliżej, zręcznie omijając owce, które, o dziwo, w ogóle się nie obudziły! Uśmiechał się łagodnie.

– Przyjacielu, podaruj mi trochę ognia, abym mógł ogrzać Matkę i Dziecko – poprosił.

– Bierz, ile chcesz – odparł pasterz, zbity z tropu. Po chwili uśmiechnął się złośliwie, bo wszystkie gałęzie wokół były zwęglone, a przybysz nie miał ze sobą niczego, w czym mógłby zabrać płomień. Jednak mina szybko mu zrzedła, gdy Józef nabrał ognia w poły swego płaszcza, a płomień ani go nie poparzył, ani nie spalił mu ubrania!

– „A to ci dopiero!” – pomyślał pasterz, bo nigdy w życiu nie widział czegoś podobnego. Dziwna ta noc: psy nie gryzą, kijzbacza z trasy, owce nie budzą się, a ogień nie parzy!

– Możesz mi wytłumaczyć? – zachrypiał z wrażenia. Józef tylko się uśmiechnął.

– Zrozumiesz, gdy otworzysz swoje serce – powiedział, podziękował i odszedł.

Zaciekawiony pasterz postanowił pójść za nim. Dotarł do skalnej groty, w której panowało przeraźliwe zimno. Gdy zobaczył tam Matkę z Dzieciątkiem, zmiękło mu serce.

„Przecież ten człowiek nie ma nawet własnej chaty!” – pomyślał, patrząc na Józefa. Natychmiast podał Kobiecie owczą wełnę, by okryła Dzieciątko. Podzielił się także odrobiną jedzenia, które zabrał ze sobą. Wtedy zobaczył wszędzie wokół Aniołów oddających hołd Dziecięciu, tańczących, śpiewających i radujących się. Zrozumiał, że owo Dzieciątko to sam Jezus Chrystus, który narodził się, by zbawić świat od złego. Nagle poczuł wielką radość, padł na kolana, by dziękować Panu Bogu. Jego serce nie było już zimne. Odtąd zapanowała w nim miłość. Bo w taką noc naprawdę dzieją się cuda!

Gazetkę dzieciom opracowała Elżbieta