Święta okresu Narodzenia Pańskiego

Święty Szczepan – pierwszy męczennik

Urodził się w Jerozolimie. Był jednym z 7 diakonów, których Apostołowie wybrali do pomocy w głoszeniu Ewangelii oraz do posługi ubogim, o czym wspominają Dzieje Apostolskie. Jego pragnieniem było między innymi zreformowanie judaizmu. Prawowierni Żydzi za głoszenie chrześcijaństwa uwięzili go i oskarżyli o bluźnierstwo i występowanie przeciw Prawu i Świątyni. Postawiony przed Sanhedrynem wykazywał, że posłannictwo Jezusa było Bożym planem, a Żydzi, podobnie jak ich przodkowie, ustawicznie się im sprzeciwiają. A gdy w uniesieniu stwierdził, że widzi, jak otwierają się niebiosa, w których Jezus zasiada po prawicy Boga, rozwścieczyło to jego sędziów do tego stopnia, że bezzwłocznie wyprowadzono go za mury miasta i ukamienowano.

Podczas kamienowania Szczepan modlił się by grzechy jego prześladowców zostały im wybaczone. Zginął w 36 roku. Przy jego śmierci miał być obecny (jako młodzieniec) Szaweł, późniejszy Apostoł Narodów.

Święty Szczepanie,
wstaw się, proszę,
za mną przed Bogiem,
abym każdym swoim
słowem i czynem
potwierdzał wiarę
w Jezusa
oraz potrafił miłować
wszystkich, nawet moich
nieprzyjaciół. Amen.

Jego grób odkryto w roku 415. Ze staropolskich zwyczajów związanych z dniem świętego Szczepana można przypomnieć ten, podczas którego rzucano w kościele w czasie Mszy świętej zboże na pamiątkę kamienowania. To, co w postawie świętego Szczepana może w nas, współcześnie żyjących, wzbudzić podziw, to jego niespotykana aktywność oraz fakt, iż zapoczątkował tak wiele działań, które kontynuowane są w Kościele katolickim do dzisiaj. Głosił Ewangelię Jezusa obficie korzystając ze Starego Testamentu. Ów pierwszy męczennik może też uchodzić za jednego z pierwszych mistyków – widział otwarte niebo. Angażował się także w służbę społeczną i posługę ubogim, a przecież działalność charytatywna po dziś dzień jest jednym z najistotniejszych punktów wśród działań podejmowanych przez Kościół.

Dał także heroiczny przykład, w jaki sposób należy wybaczać swym prześladowcom i wrogom – coś, co nam, współczesnym, przychodzi zwykle z niebywałym trudem, a czasem nie potrafimy tego zrobić wcale.

Święto Świętej Rodziny, Jezusa, Maryi i Józefa

Kolejnym świętem, które wypada w Okresie Narodzenia Pańskiego jest Święto Świętej Rodziny, które w bieżącym roku przypada na 31 grudnia.

Święto Świętej Rodziny po raz pierwszy ustanowił dla swojej diecezji Québec pochodzący z Francji św. Franciszek Montmorency Laval w 1684 r., który uzyskał odpowiednie zezwolenia papieża.

W 1890 r., na prośbę arcybiskupa Florencji, papież Leon XIII zaaprobował „kult czci zwrócony ku Świętej Rodzinie” w wybranych diecezjach włoskich. Decyzją papieża Benedykta XV w 1921 r. święto zaczęto obchodzić w całym Kościele.

Celem święta jest przedstawienie Świętej Rodziny jako wzoru dla rodzin chrześcijańskich. Każdy z jej członków stanowi symbol – Józef to opiekun, przykład miłości ojcowskiej, Maryja – miłości macierzyńskiej, a Jezus – posłuszeństwa i miłości synowskiej.

W liście Episkopatu Polski do wiernych z 23 października 1968 roku czytamy: „Dziś ma miejsce święto przedziwne; nie święto Pańskie ani Matki Najświętszej, ani jednego ze świętych, ale święto Rodziny… Jest to święto Najświętszej Rodziny – ale jednocześnie święto każdej rodziny. Bo słowo «rodzina» jest imieniem wspólnym Najświętszej Rodziny z Nazaretu i każdej rodziny.

Najświętsza Rodzino z
Nazaretu,

Broń nasze rodziny,
którym zagraża tak wiele
niebezpieczeństw i prowadź je
drogą ewangelicznych
błogosławieństw.
Amen

Każda też rodzina, podobnie jak Rodzina Nazaretańska, jest pomysłem Ojca niebieskiego i do każdej zaprosił się na stałe Syn Boży. Każda rodzina pochodzi od Boga i do Boga prowadzi”.

Pamiętajmy w tym dniu o modlitwie za nasze rodziny, aby czerpały inspiracje i wzór ze Świętej Rodziny, prośmy także o nowe i święte rodziny w naszym kraju i na całym świecie, aby powstawało wiele Kościołów domowych, które będą przemieniać każde społeczeństwo i cywilizację na chrześcijańską.

Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki

Choć Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki, Maryi jest obchodzona w Kościeleod niedawna, to jednak wyraża prawdę, w którą chrześcijanie wierzyli od samego początku. Upamiętnia ona prawdę wiary o tym, że Maryja była Matką Boga, że porodziła w czasie i w ludzkim ciele odwieczne Słowo Ojca, Jezusa. Prawda wiary o Bożym Rodzicielstwie Maryi została sformułowana jako pierwszy dogmat maryjny na Soborze w Efezie w 431 roku.

Maryi poświęcony jest też pierwszy dzień roku kalendarzowego. Już od III wieku Kościół oddawał cześć Maryi, widząc w niej najdoskonalsze stworzenie i pierwociny tych darów, które przyniósł ludzkości Jezus. Jednakże liturgiczną uroczystość obchodzimy dopiero od reformy liturgicznej po Soborze Watykańskim II. Święto wprowadził w 1931 roku Pius XI, upamiętniając 1500 lecie pierwszego dogmatu maryjnego z Soboru w Efezie, ale jego coroczna pamiątka obchodzona była 11 października. Reforma liturgiczna z roku 1969 podniosła je do rangi uroczystości i przeniosła na 1 stycznia. Wcześniej ósmy dzień po Narodzeniu Pana obchodzony był jako pamiątka Jego obrzezania i nadania Mu imienia Jezus. Dzisiaj uroczystość odnosi nas do Chrystusa przez oddawanie czci Jego Matce.

Maryja jest czczona przez wierzących jako „Boża Rodzicielka”. Tytuł ten jest wprost związany ze świętami Bożego Narodzenia i jest podstawowym tytułem, którym Kościół się posługuje, gdy mówi o czci oddawanej Maryi. Zrodzenie Syna Bożego wyraża też dobitnie misję Maryi w historii zbawienia. Jest Ona bowiem „wybranym stworzeniem”, które ma szczególną rolę w Boskim planie zbawienia.

Boże, daj prosimy,
abyśmy doznawali
orędownictwa Tej,
przez którą otrzymaliśmy
Dawcę życia wiecznego.
Amen.

Wszystkie inne tytuły, które Kościół odnosi do Maryi wynikają z wybrania Jej do stania się Matką Boga. Niepokalane Poczęcie, Dziewiczość, Wniebowzięcie – to wszystko przywileje, którymi Maryja została obdarowana ze względu na to, że miała porodzić Zbawiciela świata, odwieczne Słowo, prawdziwego i jedynego Mesjasza. Na początku roku Kościół wskazuje na Maryję, aby Jej obecność i opieka zachęcała wszystkich do podążania śladami Jezusa Chrystusa, nowonarodzonego Zbawiciela świata.

Święto Objawienia Pańskiego – Epifania – Trzech Króli

6 stycznia Kościół katolicki obchodzi uroczystość Objawienia Pańskiego (łac. Epifania Domini), popularnie zwane świętem Trzech Króli. Święto przypomina o objawieniu się Boga całemu światu. Tego dnia w kościołach święci się kadzidło oraz kredę, którą oznacza się drzwi domów, kreśląc napis C+M+B. Litery te odczytuje się zazwyczaj jako inicjały Trzech Króli. Możliwe są jeszcze inne interpretacje nawiązujące do łacińskich sentencji: Christus Mansionem Benedicat, czyli „Niech Chrystus błogosławi temu domowi” lub Christus Multorum Benefactor, czyli „Chrystus dobroczyńcą wielu”.

Zwyczaj kreślenia liter na drzwiach domów, gdzie mieszkają chrześcijanie jest też nawiązaniem do Księgi Wyjścia (11,1-13,16), kiedy to Izraelici oznaczali drzwi swoich domostw krwią baranka paschalnego. Kreślenie na drzwiach kredą trzech inicjałów jest obecnie przede wszystkim publicznym wyznaniem wiary w Chrystusa.

Święto Objawienia Pańskiego obok Wielkanocy należy do najstarszych świąt chrześcijańskich. W Kościele zachodnim zwyczaj świętowania Epifanii przyjął się prawdopodobnie jeszcze przed upowszechnieniem się święta Bożego Narodzenia. Dopiero w końcu IV w. do liturgii Kościoła powszechnego wprowadzone zostały dwie odrębne uroczystości: Boże Narodzenie – 25 grudnia i święto Objawienia Pańskiego – 6 stycznia.

Święto Epifanii przypomina o objawieniu się Boga ludziom w widzialnej postaci. Bóg staje się człowiekiem i objawia się nie tylko Narodowi Wybranemu, ale całemu światu, czego symbolem jest pokłon Trzech Mędrców ze Wschodu.

Wydarzenie to zostało opisane w Ewangelii Mateusza (Mt 2,1-12). Mędrcy ze Wschodu prowadzeni przez gwiazdę na niebie przychodzą do Betlejem i oddają pokłon nowonarodzonemu Dzieciątku. Ewangelista nie podaje liczby Mędrców, zwanych w późniejszej tradycji także Magami czy Królami, ale po liczbie złożonych darów: złota, kadzidła i mirry, przyjmuje się, że było ich trzech.

Trzej Mędrcy symbolizują całą rodzinę ludzką, w tym również świat pogański, który oddaje hołd wcielonemu Bogu. Dla podkreślenia uniwersalności zbawczej misji Chrystusa tradycja chrześcijańska od bardzo dawnych czasów wśród jednego z Magów umieszcza człowieka czarnoskórego.

Dopiero od wieku VIII w historiografii pojawiają się imiona Trzech Mędrców: Kacper, Melchior i Baltazar. W sztuce Kacper najczęściej jest przedstawiany jako Afrykańczyk ofiarujący mirrę, Melchior jako Europejczyk ofiarowujący złoto, a Baltazar – jako król azjatycki przynoszący do żłóbka kadzidło

Dary złożone przez Mędrców mają swoją symbolikę. Złoto ofiarowuje się osobom najbogatszym, samemu królowi, przez to mędrcy w bezbronnym dziecku uznali króla. Drugim darem było kadzidło, którego używa się do dnia dzisiejszego w świątyniach podczas obrzędów religijnych jako symbol modlitwy i oddania chwały Bogu. Trzecim darem była mirra – rodzaj żywicy używanej w starożytności do namaszczania ciała przed złożeniem do grobu. Według ojców Kościoła poprzez ten dar mędrcy uznali w Chrystusie człowieka – prawdziwego władcę.

Wyjątkowość postawy magów polega na tym, że widząc znak na niebie, byli gotowi wyruszyć w drogę. To uczy nas, że w poznaniu Boga potrzebny jest rozum i wiara. Te dwie sfery nie wykluczają się. Uroczystość Epifanii uczy nas także, że Bóg nie objawia się człowiekowi w sposób spektakularny, który mógłby go przytłoczyć swoją mocą, tylko stając się jednym z nas. Objawia się nam w codzienności, poprzez miłość drugiego człowieka. Także my – autentycznie kochając, możemy być dla innych znakiem Boga.

Z uroczystością wiąże się wiele tradycji i zwyczajów. W średniowieczu święcono także złoto, a poświęconym kadzidłem okadzano domy, aby uniknąć chorób. W wigilię święta święcono też wodę. Do innych zwyczajów pobożności ludowej związanych z świętem należą m.in. kolędowanie z gwiazdą betlejemską oraz figurami zwierząt (koniem, kozą, turoniem i niedźwiedziem); na Trzech Króli wypiekało się też rogale zwane szczodrakami.

W dawnej Polsce w domach pod koniec obiadu świątecznego roznoszono ciasto. Kto otrzymał ciasto z migdałem, był królem migdałowym.

Już od 14 lat (po raz pierwszy w 2009 r. w Warszawie) organizowane są na ulicach polskich miast i wiosek, Orszaki Trzech Króli. Jest to nowa tradycja, która cieszy się coraz większą popularnością i rozprzestrzenia się na cały świat, zwłaszcza w środowiskach polonijnych. Chrześcijanie manifestują w ten sposób swoje przywiązanie do wiary.

Uroczystość Objawienia Pańskiego jest świętem patronalnym Papieskiego Dzieła Misyjnego Dzieci. Pius XII w 1949 r. ustanowił 6 stycznia Światowym Dniem Misyjnym Dzieci. Dzieło Kolędników Misyjnych ma swoje miejsce również w naszej Parafii, o czym piszemy w innym artykule.

Opracował Andrzej

Święta okresu Narodzenia Pańskiego