30 marzec

łac. amo kochać i deus Bóg; „miły Bogu”

Bł. Amadeusz IX Sabaudzki, książę, syn Ludwika księcia Sabaudii i Anny. Urodził się w 1435 r. w Thonon-les-Bains (Sabaudia). Dziadkiem był Amadeusz VIII Sabaudzki, który w 1439 został wybrany przez schizmatyczny sobór w Bazylei antypapieżem Feliksem V. Dopiero w 1449 r. dziadek uznał swoją pomyłkę i odpokutował, otrzymując przebaczenie od prawowitego papieża.

Już w dzieciństwie został, zgodnie z obowiązującymi ówcześnie zwyczajami (niejednokrotnie gwarantowało to pokój między krajami), zaręczony z Jolantą, z francuskiej rodziny królewskiej Walezych. Ślub nastąpił w 1452 r. Małżeństwo okazało się szczęśliwym. Urodziło się 10 dzieci, z których wprawdzie część umarła już w dzieciństwie, ale jedna z córek, Ludwika, również miała zostać wyniesiona do chwały ołtarzy.

W 1465 r. został, po śmierci ojca, księciem sabaudzkim. Okazał się dobrym władcą. Udało mu się zaprowadzić pokój ze zwaśnionym rodem Sforzów z Mediolanu (jego siostra wyszła za Galeazzo Sforza). w domu zażegnał niepokoje ze strony niezadowolonych braci. Optował za krucjatą dla odzyskania Konstantynopola z rąk zwycięskich Turków.

Przywiązywał ogromną wagę do życia duchowego. Regularnie klękał do modlitwy i przyjmował sakramenty. Był wielkim jałmużnikiem. Sam żył skromnie.

Cierpiał na epilepsję i w 1471 r. musiał oddać ster rządów w ręce żony. Spowodowało to bunt notabli i uwięzienie, z którego wyratował go brat Jolanty, król francuski Ludwik XI.

Ale czas Amadeusza mijał. Na łożu śmierci miał powiedzieć zgromadzonym dzieciom i dworowi „Bądźcie sprawiedliwi, kochajcie potrzebujących i biednych a Pan da pokój Waszemu krajowi”. Obdarzony przez potomnych przydomkiem Szczęśliwy umarł w 1472 r. w Vercelli, gdzie do dziś, w katedrze, znajdują się jego relikwie.Beatyfikował go Innocenty XI w 1677 r.

gr. leon lew lub od leos lud

Leonard urodził się w Turynie i tam też dokonał swojego żywota. Pochodził z rodziny szlacheckiej, która kiedyś założyła osadę pod Turynem, Murialdo. Do dziś zachowały się ruiny zamku w Murialdo, siedziba pierwotnych właścicieli okolicy. Leonard przyszedł na świat 26 października 1828 roku. W następnym dniu został ochrzczony w kościele parafialnym S. Dalmazzo i otrzymał imiona Leonard Jan Chrzciciel Donat i Maria. Miał jednego brata i siedem sióstr.

Kiedy miał 8 lat, rodzice oddali go do prywatnej szkoły, prowadzonej przez pijarów w Savonie. Po powrocie do Turynu studiował filozofię w kolegium św. Franciszka z Pauli, akredytowanym do tamtejszego uniwersytetu. Rozpoczął studia teologiczne, wieńcząc je doktoratem (1850). W rok potem otrzymał święcenia kapłańskie. Za zezwoleniem biskupa oddał się pracy duszpasterskiej na peryferiach Turynu, bardzo wówczas religijnie i materialnie zaniedbanych. Głosił słowo Boże, spowiadał, nawiedzał domy ubogich, szpitale, domy poprawcze i więzienia. W pracy tej zetknął się bezpośrednio ze św. Józefem Cafasso i ze św. Janem Bosko. Zakładał komitety do budowy nowych kościołów, których brak dawał się dotkliwie wtedy odczuwać w mieście. Popierał także konferencje św. Wincentego a Paulo, których celem było niesienie pomocy ubogim i opuszczonym. W latach 1857-1865 objął kierownictwo oratorium św. Alojzego, które założył św. Jan Bosko. Prowadził tam równocześnie szkołę świąteczną i codzienną wieczorową dla młodzieży pracującej; zorganizował także chór i orkiestrę. W roku 1858 miał szczęście towarzyszyć św. Janowi Bosko i bł. Michałowi Rua w pielgrzymce do Rzymu i brać udział w ich prywatnej audiencji u papieża Piusa IX. Należał bowiem do ich najbliższych współpracowników.

W roku 1861 dołączył do szeroko wówczas zakrojonej wśród katolików akcji „uświęconej niedzieli”. W tym samym roku zorganizował akcję „świętopietrza”, by przyjść papieżowi z pomocą materialną, gdyż ten był w trudnej sytuacji. Wojska Garibaldiego zajmowały coraz to nowe obszary Państwa Kościelnego dla nowo rodzącego się państwa włoskiego. W tym czasie powstał w Europie wielki ruch, usiłujący skupić w swoich szeregach robotników katolickich i wywalczyć dla nich należne prawa. Na czele tego ruchu stanęli najwybitniejsi społecznicy katoliccy Niemiec, Francji i Anglii. Leonard udał się do tych krajów, by zetknąć się u samych źródeł z tym ruchem i przeszczepić go na ziemię włoską. Po dwóch latach (1865-1866) wrócił do Turynu i objął prowadzenie „Kolegium Rzemiosł”, które ufundował ks. Jan Cocchi. Przy tym kolegium pozostał już do śmierci, rozwijając stąd wszechstronną działalność społeczną i charytatywną przez 34 lata.

Dla utrwalenia rozpoczętych dzieł założył nową rodzinę zakonną pod wezwaniem św. Józefa (józefitów). Był to rok 1867. Swoich synów duchowych zobowiązywał osobnym ślubem do obrony nieomylności papieża aż do gotowości przelania za tę prawdę krwi. Prawda o papieskiej nieomylności została zdefiniowana jako dogmat na Soborze Watykańskim I w 1869 roku. W roku 1870 założył „Stowarzyszenie Młodzieży św. Józefa” o nastawieniu wybitnie apostolskim, a w roku następnym (1871) „Stowarzyszenie Promotorów Katolickich w Turynie”. Za nimi poszły inne inicjatywy: „Związek Promotorów Katolickiego Laikatu”, „Dzieło Bibliotek Czytanek Katolickich”, „Unia Robotników Katolickich” itp. Jak bardzo na czasie było jego zgromadzenie, dowodzi tego fakt, że po zaledwie 3 latach liczyło ono już w Italii ok. 30 placówek.

W roku 1872 Leonard wybrał się ponownie w podróż do Francji, gdzie uczestniczył w Kongresie Robotników Katolickich. Dnia 19 marca 1873 r. doszło do ostatecznego powstania józefitów. Stolica Apostolska zatwierdziła zgromadzenie w latach 1890 i 1897. Tak wielkim autorytetem cieszył się Leonard wśród rzeszy robotniczej, że został zaproszony do Rady Związków Robotników Katolickich w Turynie oraz jako członek Komisji od Spraw Kongresów i Zjazdów Katolickich.

Umęczony tak różnorodną apostolską pracą, zmarł w wieku 72 lat na rękach współbraci i wychowanków w dniu 30 marca 1900 roku. Jego beatyfikacji w 1963 r. dokonał Paweł VI; on też ogłosił go świętym w 1970 r.