24 luty

łac., pochodzi od rzymskiego boga wojny Marsa; Marcus należący do Marsa, związany z Marsem

Marek Marconi urodził się w Mantui lub w pobliskim Borgoforto w 1480 r. Wcześnie zetknął się z życiem pustelniczym, które w pobliżu jego rodzinnych stron wiedli dwaj hieronimici. Pociągnięty ich przykładem, w wieku zaledwie 16 lat, wstąpił do klasztoru pod wezwaniem św. Mateusza w Migliarino. Prawdopodobnie z czasem przyjął święcenia kapłańskie. Zasłynął z życia pobożnego i daru prorokowania.

Zmarł mając zaledwie 30 lat, 24 lutego 1510 r. w Mantui. Jego grób wkrótce stał się celem wielu pielgrzymek. Przez wieki czczono go jako błogosławionego, ale nie przeprowadzono formalnych starań o beatyfikację. Te podjął m.in. Józef Sarto jako biskup Mantui. On też, już jako papież Pius X, zatwierdził kult Marka Marconiego w 1906 r.

ang. etel- / ethel- / adal 'szlachetny’, 'sławny ze szlachetności’ albo 'sławny i szlachetny’.

Nie dziwmy się obcemu brzmieniu imienia naszego świętego; był wszak potomkiem Hengista, protoplasty rodu Jutów. Jako król Kentu – dzisiaj jest to hrabstwo – poślubił córkę frankońskiego władcy merowińskiego Chariberta, o imieniu Berta. Dlaczego go wspominamy? Bo to właśnie on jako pierwszy na Wyspach Brytyjskich przyjął chrzest. Jest więc anglosaskim „Mieszkiem I”.

Etelbert przyszedł na świat w 552 r. i już jako ośmiolatek zasiadł na tronie, ale władzę – w jego imieniu – sprawowała Rada Królewska. Był wtedy jeszcze poganinem i nawet po zaślubinach z Bertą w 588 r. dostojny teść musiał zabiegać o jego zgodę na wyznawanie przez nią wiary chrześcijańskiej. Kiedy w 597 r. u brzegów Anglii znalazła się wyprawa misyjna, której przewodził sam św. Augustyn, Etelbert przyjął ją z dużą życzliwością.

Sam przyjął chrzest ok. 601 r. – czyli stosunkowo późno – toteż papież Grzegorz Wielki wystosował do Berty list, w którym ubolewał, że trwało to tak długo. Proces chrystianizacji Anglii i Szkocji był jednak zapoczątkowany – trwał do schyłku VIII wieku. Etelbert przyczynił się do przyjęcia chrztu przez kolejnych władców, m.in. jego siostrzeńca Seberta – króla Sussexu, czy Redwala – panującego nad Anglami. To nie wszystkie jego zasługi dla wiary i Kościoła; uposażył hojnie misjonarzy, którzy przybyli ze św. Augustynem, ufundował świątynie w Londynie, Canterbury i Rochester, a także ogłosił zbiór praw jednoczących ze sobą skłócone do tej pory królestwa. Zmarł ok. 616 r., a pochowano go, u boku żony, w kościele p.w. Piotra i Pawła w Canterbury. Na ołtarze wyniesiono także jego córkę, która po śmierci męża założyła klasztor w Liming.