gr. polykarpos urodzajny

Św. Polikarp, biskup, męczennik († ok. 167) był uczniem św. Jana Ewangelisty. W Rzymie z papieżem Anicetem prowadził rozmowy ustalające termin obchodzenia Wielkanocy. Biskup Smyrny. Oskarżono go o lekceważenie pogańskiego zwyczaju. Prokonsul Stacjusz Kodrados nakłaniał go do zaparcia się wiary na co św. Polikarp odpowiedział: „Osiemdziesiąt sześć lat służę Chrystusowi, nigdy nie wyrządzi mi krzywdy jakżebym mógł bluźnić memu Królowi i Zbawcy?” Został skazany na śmierć przez spalenie. Gdy na stadionie wykonywano na nim wyrok, płomienie się go nie imały.

Zabito go pchnięciem sztyletu. Pozostawił po sobie list do Filipian – świadectwo tradycji apostolskiej.

W IKONOGRAFII św. Polikarp przedstawiany jest jako męczennik lub jako biskup.

gr. stephanos wieniec, korona
łac. vinco zwyciężać; „zwycięzca”

Stefan Wincenty Frelichowski urodził się 22 stycznia 1913 r. w Chełmży, w rodzinie rzemieślniczej. Tu ukończył szkołę podstawową i gimnazjum. w wieku 9 lat został ministrantem. w IV klasie gimnazjalnej został przyjęty do Sodalicji Mariańskiej. Był też aktywny w działalności harcerskiej.

Po maturze w 1931 r. wstąpił do WSD w Pelplinie. Był jednym z najlepszych alumnów. w seminarium prowadził ożywioną działalność w różnych organizacjach seminaryjnych, m.in. w ruchu abstynenckim, w akcji misyjnej i charytatywnej. Był członkiem kręgu kleryckiego działającego w ramach Starszoharcerskiego Zrzeszenia Kleryków ZHP. Święcenia kapłańskie otrzymał 14 marca 1937 r. Przez rok pełnił obowiązki kapelana i osobistego sekretarza biskupa ordynariusza Stanisława Okoniewskiego. w lipcu 1938 r. został wikariuszem parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Toruniu. Dał się poznać jako wzorowy kapłan, opiekun chorych, przyjaciel dzieci i młodzieży.

11 września 1939 r. został aresztowany przez Niemców. Uważano go za szczególnie „podejrzanego” ze względu na jego wpływ na młodzież. Osadzony w Forcie VII w trudnych warunkach podnosił na duchu współwięźniów, rozpalał wiarę i ufność w Boga. z narażeniem życia organizował w celach więziennych modlitwy wieczorne i Różaniec. Roztoczył opiekę nad chorymi i słabymi. Wprowadził ponadto regularne tajne spowiedzi św. oraz pogadanki religijne i oświatowe.

W grudniu 1940 r. został przewieziony do obozu w Dachau. Organizował wspólne modlitwy, spowiadał, sprawował potajemnie Msze św. i rozdzielał Komunię św. Na przełomie 1944/45 w obozie wybuchła epidemia tyfusu. Ks. Frelichowski dobrowolnie zaangażował się w pomoc chorym. Zaraził się tyfusem plamistym, który w połączeniu z zapaleniem płuc doprowadził 23 lutego 1945 r. do jego śmierci.

hiszp. forma imienia Elżbieta
hebr. imię teoforyczne Elisheba „mój Bóg jest doskonałością”, „Bóg moją przysięgą”

Bł. Izabela Francuska, królewna, dziewica, urodziła się ok. 1225 r. w Paryżu, jako córka króla Ludwika VIII i św. Blanki Kastylijskiej. Otrzymała surowe wychowanie, a także zamiłowanie do modlitwy i zachowywania czystości obyczajów. Już od najmłodszych lat pragnęła oddać się na wyłączną służbę Bożą, toteż – pomimo, że nalegał na nią nawet papież Innocenty IV – nie zgodziła się poślubić Konrada, syna cesarza Fryderyka II. Odrzucała również inne oferty matrymonialne. Wiodła pobożny żywot, pod kierownictwem duchowym franciszkanów, poświęcając się lekturze Pisma Świętego i żywotów świętych, a także modlitwie i dziełom miłosierdzia na rzecz najuboższych. Wiele chorowała, ale swoje cierpienia znosiła z pokorą i poddaniem się woli Bożej.

Do historii Kościoła weszła jako założycielka klarysek francuskich, nazywanych potocznie od jej imienia – izabeliankami. Miała należeć do zakonu trynitarzy, ale rodzina franciszkańska uznaje ją za członkinię II zakonu św. Franciszka. Jej żywot oraz cuda za jej wstawiennictwem spisała ksieni klasztoru w Longchamp, a wcześniej dama dworu francuskiego Agnieszka d’Harcourt.

Była jedną z sióstr następcy tronu – Ludwika IX: wspólnie z nim ufundowała później klasztor, przy którym zamieszkała. Potem sprowadziła tam klaryski z Reims i – przy pomocy św. Bonawentury – ułożyła dla tego klasztoru regułę, którą przyjęły także inne wspólnoty klarysek francuskich. Zmarła 23 lutego w 1270 r. w Longchamp, a pochowano ją w habicie zakonnym w przyklasztornym kościele, który został później zniszczony podczas rewolucji francuskiej. Część jej relikwii znalazła się w Paryżu, a część w katedrze w Meaux. Lokalny kult rozszerzył na cały Kościół w 1696 r. papież Innocenty XII.

IKONOGRAFIA ukazuje bł. Izabelę w habicie, z koroną na głowie, jako niewiastę rozdającą ubogim jałmużnę.