26 wrzesień

akkad. mariam napełnia radością; egip. merijam ukochana przez Boga; hebr. Mirjam pani. Ze względu na cześć wobec Matki Bożej używa się imienia Maryja; kobiety, które przyjęty Jej imię, używają formy: Maria.

Leśna Podlaska – wieś w woj. lubelskim, 15 km na pn.-zach. od Białej Podlaskiej, przy drodze lokalnej z Cicibora Dużego.

Parafia erygowana w 1695 r., wznowiona w 1919 r. zarządzana przez Paulinów. Na miejscu dawnego z XVIII w. stoi obecny kościół pw św. app. Piotra i Pawła i Narodzenia Najśw. Maryi Panny z XVIII w., barokowy, murowany. W ołtarzu głównym płaskorzeźba Matki Bożej z Dzieciątkiem z XVII w., wyryta na kamieniu. Matka Boża w półpostaci z Dzieciątkiem na prawym ręku, w lewej ręce trzyma otwartą książkę, na której wspiera się skrzydłami gołębica, Pan Jezus w lewej rączce trzyma książkę, prawą unosi do góry.

Dwaj chłopcy znaleźli w 1683 r. Jaśniejący obraz na drzewie. Obraz umieszczony w zbudowanym dlań kościele zaczął gromadzić rzesze ludzi. Komisja biskupia dwukrotnie w 1684 i 1700 r. wydała dekret o niezwykłości łask. Gorący kult trwał nieprzerwanie mimo ukrycia obrazu w obawie przed zabraniem około 1867 r. Obraz odnaleziono i w 1927 r. uroczyście wprowadzano do Leśnej. Obraz koronował kard. Stefan Wyszyński 18 sierpnia 1963 r. W głównych odpustach uczestniczą setki grup pątniczych.

Odpusty: Zielone Świątki, Narodzenia Najśw. Maryi Panny, MB Leśniańskiej.

gr. kosmos porządek, świat
gr. Damios imię bogini czczonej w Epidaurze

Św. Kosma i św. Damian, męczennicy (+III w.?) . Zachowało się wiele świadectw wczesnego kultu obu świętych. Zginęli śmiercią męczeńską w Cyrze (wschodnia Syria) podczas prześladowań za cesarza Dioklecjana. Są patronami zgromadzenia jezuitów; Florencji; fakultetu medycyny na uniwersytetach; aptekarzy, chorych, dentystów, lekarzy, pielęgniarek. Według legendy byli bliźniakami. Studiowali medycynę. Jako lekarze nie brali pieniędzy za swoją pomoc – tzw. anargyroi, „nie biorący zapłaty”. Jak Chrystus podnosili paralityków, przywracali wzrok, wyrzucali diabły wskrzeszali. W ten sposób nawrócili wielu na chrześcijaństwo.

W IKONOGRAFII ich atrybutami są m.in.: instrumenty medyczne, korona w rękach, krzyż i kamień, miecz.

heb. El- -azar 'Bóg wspomógł, Bóg był pomocnym
gr. delphis – delfin – mieszkaniec miasta Delfy; łac. – pochodzący z Delf

Sw. Elzear (Eleazar) de Sabran urodził się w 1286 r. w arystokratycznej rodzinie zapewne w Ansouis, we francuskiej Prowansji. Matka ofiarowała go Panu, prosząc Boga, by „raczej zaraz po chrzcie zabrał go do siebie, niż żeby miał się splamić w życiu grzechem śmiertelnym”. Bóg wysłuchał tych próśb. Jako dziecko Elzear wzrastał w mądrości i pełnił gorliwie uczynki miłosierdzia wobec ubogich. Wychowywał go jego wuj Wilhelm, opat ze Saint-Victor w Marsylii. Jako młodzieniec wstąpił do Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu. Odznaczał się umiłowaniem modlitwy i szczodrobliwością względem ubogich. W wieku kilkunastu lat poślubił Delfinę.

Bł. Delfina de Signe urodziła się około 1282 r. w Puy-Michel (w Alpach francuskich). Około piętnastego roku życia wydano ją za mąż za Elzeara. Początkowo sprzeciwiła się temu małżeństwu, potem przystając na nie skłoniła męża do złożenia ślubu czystości. Po śmierci teścia udała się wraz z Elzearem do królestwa neapolitańskiego, gdzie mąż odziedziczył hrabstwo Ariano (1309), a następnie piastował różne godności i zasłynął jako wspaniały jeździec i rycerz. W roku 1323 udali się do Paryża, dokąd król Robert wysłał Elzeara jako swego posła. Tam w dniu 27 września 1323 r. Elzear zmarł, poleciwszy przedtem, by pochowano go w habicie franciszkańskim.

Delfina przeżyła go o dwadzieścia siedem lat. Czas ten wypełniła uczynkami miłosierdzia, żyjąc zarazem w skrajnym ubóstwie i wyrzeczeniu. Jej żebraczy strój sprawiał, iż pospólstwo częstowało ją niejednokrotnie przezwiskiem „szalona beginka”. Wróciwszy z Neapolu do Prowansji, zmarła w roku 1360 w Apt i tam pochowano ją obok męża.

Elzeara wkrótce kanonizował jego chrześniak, papież Urban V (1369). Delfina honoru tego nie dostąpiła, zapewne z uwagi na trudności, jakie nasunęła jej zażyłość z wdową po Robercie neapolitańskim, sprzyjającą beginkom i franciszkańskim spirituales (zakonnikom dążącym do radykalnego ubóstwa). Niemniej lud czcił ją na równi z mężem, a Martyrologium franciszkańskie wspomina Delfinę jako błogosławioną.

łac. Laurentium; pochodzący z miasta Laurentium; wawrzyn łac. laurus

Św. Wawrzyniec Ruiz urodził się w Manili (stolicy Filipin) ok. 1600 r. Jego ojciec był Chińczykiem, a matka – Filipinką. Z tego powodu nauczył się chińskiego oraz – dzięki dominikanom, którym służył jako ministrant i zakrystian – hiszpańskiego. Był bardzo zdolnym kaligrafem. Był też członkiem dominikańskiego bractwa różańcowego, założonego w 1587 r. Ożenił się, ale imię jego żony nie zachowało się; miał dwóch synów i córkę.

W 1636 r. w Manili dokonano morderstwa. Oskarżono o nie Wawrzyńca. Ten, dowiedziawszy się o nakazie schwytania go, wraz z dominikańskimi kapłanami wsiadł na statek i odpłynął do Japonii. Wylądowali na Okinawie. Wawrzyniec mógł płynąć dalej – do Formozy (Tajwan). Zdecydował jednak zostać w Japonii wraz z dominikanami.

W tym czasie w Japonii trwały prześladowania chrześcijan. Każdego, kto przyznał się do wiary w Boga, zamykano w więzieniu, niekiedy wydawano również wyroki śmierci. Taki właśnie los spotkał Wawrzyńca i jego dominikańskich towarzyszy. Zostali oni aresztowani i przewiezieni do Nagasaki. Tam poddano ich brutalnym torturom – zmuszono m.in. do wypicia olbrzymiej ilości wody. Potem kazano im się położyć, a na ich brzuchach położono długie deski. Strażnicy więzienni, chodząc po nich, sprawiali, że woda wypływała przez usta, nos i uszy torturowanych. Jeden z nich zmarł po kilku dniach. Dwaj inni, wśród nich Wawrzyniec Ruiz, pod wpływem tortur, do których wkrótce dołączono wbijanie bambusowych igieł pod paznokcie, chwilowo załamali się i byli gotowi wyrzec się wiary w Chrystusa. Podtrzymała ich jednak odwaga współtowarzyszy cierpienia. Do końca nie wyrzekli się Jezusa. Pytany potem, czy zaprze się Go, jeśli w ten sposób ocali życie, Wawrzyniec powiedział: „Gotów jestem oddać życie dla Niego tysiąc razy. Nigdy nie wyprę się wiary. Jeżeli chcecie, możecie mnie zabić. Chcę umrzeć dla Boga”.

Śmierć męczenników była nie mniej okrutna. Powieszono ich głową w dół; na ich nadgarstki założono dyby, obciążone dodatkowo wielkimi kamieniami. Zostali mocno związani, by zmniejszyć krążenie krwi i zapobiec szybkiej śmierci. Po trzech dniach żyło już tylko trzech z nich. Ścięto ich mieczem 27 września 1637 r. na zboczu „Świętej Góry” w pobliżu Nagasaki.

Papież św. Jan Paweł II w 1981 r., w czasie pielgrzymki do Filipin, beatyfikował, a w 1987 r. w Rzymie kanonizował w sumie szesnastu męczenników – Azjatów i Europejczyków, mężczyzn i kobiety, którzy zanieśli wiarę chrześcijańską na Filipiny i do Japonii. Wawrzyniec Ruiz jest pierwszym świętym Filipińczykiem, patronem swojej ojczyzny. W gronie męczenników znalazło się także wielu dominikanów.

Dominik Ibáñez de Erquicia urodził się w 1589 r. w Régil, w zamieszkanej przez Basków prowincji Guipúzcoa. Wstąpiwszy do dominikanów, wysłany został na Filipiny. Nauczał tam teologii. Potem mianowano go przełożonym dominikańskich misjonarzy w Japonii. Pracował tam przez 10 lat. Zginął 14 marca 1633 r. razem z dominikańskim nowicjuszem i katechistą, Franciszkiem Szoyemon.

Drugi z kapłanów tego samego zakonu, Jakub Kyuszei Gorobioye Tomanga, był najpierw misjonarzem na Formozie. Potem duszpasterzował w królestwie Sakuma. Zginął 17 sierpnia 1633 r. razem z japońskim katechistą, Michałem Kurobioye.

29 września 1637 r. zginęło trzech kolejnych kapłanów dominikańskich: Wilhelm Courtet, który urodził się w roku 1590, a pochodził z Serignan pod Montpellier; Michał z Aozaraza, urodzony w Oñate, pod San Sebastian (Hiszpania) w roku 1598; Wincenty Sziwozuk od Krzyża, Japończyk, który na początku wyrzekł się wiary, ale potem wyrzeczenie to odwołał i śmiało poszedł na śmierć. Zginął ponadto Łazarz z Kyoto, Japończyk, który służył dominikanom za tłumacza.

Inny z dominikanów, o. Łukasz Alonso, urodzony w 1594 r. w Carracedo pod Astorią (Hiszpania), zginął 19 października 1633 r. razem z nowicjuszem Mateuszem Kohioy od Różańca.

W dniu 15 października 1634 r. zginęła dominikańska tercjarka, Magdalena z Nagasaki, urodzona ok. 1610 r.

11 listopada tego samego roku męczeńskiej śmierci dostąpiła dominikanka Maryna z Omura.

W sześć lat później zginął Jordan od św. Stefana (Hiacynt Ansalone), urodzony w 1598 r. we włoskim Agrygencie. Towarzyszem jego męczeństwa stał się o. Tomasz od św. Józefa (Hioji Rokuzayemon Niszi), jego zakonny współbrat, który najpierw działał na Formozie, a potem w okolicach Nagasaki.