łac. angela anielska, posłanniczka

Św. Angela Merici, dziewica, zakonnica urodziła się w roku 1470(?) w Desenzano nad jeziorem Garda w północnych Włoszech. Wcześnie osierocona, przebywała u dalszej rodziny, zajmując się gospodarstwem. Miała 40 lat, gdy zamieszkała w mieście. Należąc do ruchu „Deł Divino Amore” podjęła pracę charytatywną. Prowadziła życie pełne modlitwy i wyrzeczenia. Zyskała wkrótce taki autorytet, że zaproponowano jej prowadzenie dzieł dobroczynnych w Wenecji, a następnie w Rzymie. Trzeźwa obserwacja oraz pogłębione życie duchowe doprowadziły ją do poszukiwania nowych dróg duchowości w chrześcijaństwie. Wśród skromnych posług, jakie wykonywała, umiała odnaleźć nową rolę kobiety w społeczeństwie przekształconym przez Odrodzenie. Podjęła pracę wychowawczą, uważając, „iż nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie”. Założyła nowy zakon Sióstr Urszulanek którego członkinie, nie wyróżniając się strojem, nie będąc zamknięte w klauzurze, poŚwięcają się wychowaniu dziewcząt, przyszłych matek. Swoim zakonnicom kazała „iść w lud”. Stworzyła nowy model apostołowania w Kościele. Nie mając elementarnego wykształcenia, posiadała wyjątkową inteligencję i wielką mądrość. Pod jej duchowym wpływem pozostawała poważna część elity ówczesnych Włoch. Zmarła 27 stycznia 1540 roku.

W IKONOGRAFII Święta przedstawiana jest w habicie urszulanki z białą chustą na szyi.

gr. georgeo uprawiam, georgos rolnik

Bł. Jerzy Matulewicz (Jurgis Matulaitis), zakonnik, biskup urodził się w 1871 roku w wielodzietnej rodzinie litewskiej, we wsi Lugine koło Mariampola na Suwalszczyźnie. Oboje rodzice umarli, gdy był małym dzieckiem. Po paru latach nauki w gimnazjum na prawach eksternisty zachorował na gruźlicę kości. Choroba ta gnębiła go do końca życia. Studiował w seminarium duchownym w Kielcach. Zapamiętano go jako kleryka pełnego spokoju, wewnętrznej równowagi, otwartego, pracowitego. Gdy władze carskie zamknęły seminarium, kontynuował naukę w Warszawie, następnie w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1898 roku. Doktorat uzyskał na uniwersytecie we Fryburgu Szwajcarskim. Powrócił do Kielc, gdzie podjął zajęcia jako profesor seminarium. Następnie rozwinął działalność społeczną w Warszawie, zakładając m. in. Stowarzyszenie Robotników Katolickich oraz gimnazjum na Bielanach. Był założycielem zgromadzenia Sióstr Ubogich od Niepokalanego Poczęcia NMP. w 1907 roku objął katedrę socjologii w Akademii Duchownej w Petersburgu. w dwa lata później wstąpił do zakonu marianów. Zreformował go, przystosowując do potrzeb współczesności. w 1911 roku został generałem zakonu, którym kierował do śmierci. w 1918 roku mianowano go biskupem wileńskim. w 1925 został arcybiskupem i wizytatorem apostolskim Litwy.

Zmarł 27 stycznia 1927 roku w Kownie.

Beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1987 roku. Jego relikwie spoczywają w kościele w Mariampolu. Jest jednym z patronów Litwy.

imię germ. złożone z elementów: heim ojcowizna i rihhi władca. Całość można interpretować jako „pan domu, władca ojczyzny”

Św. Henryk de Ossó y Cervelló, prezbiter urodził się w Vinebre w hiszpańskiej Katalonii 15 października 1840 r. w wieku 15 lat spotkał się z dziełem św. Teresy od Jezusa. Pragnął zostać nauczycielem, ale ojciec zadecydował, że zostanie kupcem. Został więc wysłany do pracy w sklepie u wujka. Jednakże śmierć matki w 1854 r. wskutek szalejącej wówczas w Katalonii epidemii cholery zmieniła serce Henryka. Postanowił zostać kapłanem. Po perypetiach związanych z uzyskaniem zgody ojca, trafił do szkoły dla przyszłych kapłanów w Tortosie. Codziennie uczestniczył w Eucharystii, odmawiał różaniec, często przyjmował też Komunię św. Studiował częściowo także w Barcelonie, wówczas wielkim przemysłowym mieście, gdzie poznał problemy życia robotników. w 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie jako kapłan diecezjalny. Pierwszą Mszę odprawił przed obrazem Czarnej Madonny z Montserrat, Patronki Katalonii.

Zasłynął jako apostoł dzieci i wspólnot osób świeckich. Dzięki katechizowaniu dzieci mógł wypełnić swoje młodzieńcze pragnienie zostania nauczycielem. w 1872 r., aby ułatwić pracę katechetom, ułożył i wydał Praktyczny przewodnik katechety. Zatroszczył się także o dzieci nie uczęszczające do szkoły, organizując dla nich szkółki niedzielne, gdzie uczyły się pisać i czytać. Ofiarne apostolstwo umiejętnie łączył z głębokim życiem modlitwy. Bogate doświadczenie w życiu wewnętrznym pozwalało mu skutecznie prowadzić do Boga liczne osoby.

W 1873 r., zachwycony głębią myśli św. Teresy od Jezusa, założył stowarzyszenie katolickiej młodzieży żeńskiej. Postawił mu za cel troskę o ewangeliczne wychowywanie kobiet – przyszłych matek. Rozwijało się ono bardzo szybko – po roku liczyło już ok. 700 członkiń, a w osiem lat później – blisko 140 tysięcy w całej Hiszpanii. Dla potrzeb Towarzystwa Henryk napisał książkę Kwadrans – zbiór krótkich medytacji przeznaczonych dla młodzieży.

W 1876 r. powołał do życia także nowe zgromadzenie – Towarzystwo św. Teresy od Jezusa. Pragnął, by siostry mogły zdobywać odpowiednie przygotowanie naukowe i pedagogiczne do opieki nad dziewczętami. w 1890 r. zgromadzenie liczyło blisko 300 osób; sto lat później liczba profesek wzrosła do dwóch tysięcy.

Utrudzony cierpieniem i różnorakimi próbami, także ze strony władz kościelnych, zmarł na atak serca w Gilet w Walencji w nocy z 27 na 28 stycznia 1896 roku. w 1908 r. trumnę z jego szczątkami przeniesiono do domu jego zgromadzenia w Tortosie. Jego beatyfikacji w 1979 r. i kanonizacji w 1993 r. dokonał papież Jan Paweł II.