Święta matka

Choć nigdy nie została biologiczną rodzicielką, dała jednak początek duchowym córkom – urszulankom, którym zostawiła dwa pisma: Testament i Rady. Mowa o św. Anieli Merici, którą czcimy 27 stycznia.

Ks. Antoni Tatara

Przyszła założycielka Towarzystwa św. Urszuli (dziewicy i męczennicy z IV wieku) urodziła się w malowniczej miejscowości Desenzano nad przepięknym jeziorem Garda w północnej Italii. Życie jej nie oszczędzało, dosyć wcześnie zmarli jej siostra oraz rodzice (miała jeszcze dwóch braci). Zaopiekowali się nią krewni, u których pracowała.

W tym czasie wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Wiodła ubogie i pobożne życie – nazwano ją nawet „siostrą Anielą”, ponieważ każdy mógł liczyć na jej pomoc. Angażując się w ruch Del Divino Amore – ruch Bożej Miłości, na co dzień praktykowała zarówno miłość do Pana Boga (życie wedłóg cnót ewangelicznych), jak i miłość bliźniego (m.in. odwiedzała chorych w szpitalach i sieroty w przytułkach). Dzięki takiej postawie zyskała szacunek wszystkich, również kościelnych hierarchów, łącznie z papieżem.

Aniela miewała też wizje. Jedna z nich dotyczyła drabiny, która łączyła ziemię z niebem, oraz aniołów i dziewcząt wstępujących po jej szczeblach. Można powiedzieć, że owo widzenie wpłynęło na to, że zaczęła poszukiwać innowacyjnych dróg prowadzących do rozwoju chrześcijańskiej duchowości. Chciała jak matka uporządkować dostrzegany przez nią społeczny nieład. Widziała przy tym kluczową rolę kobiet. To właśnie one miały zaradzić bolączkom przełomu XV i XVI stulecia – czasu, kiedy żyła. W tym też celu 25 listopada 1535 r. założyła wspomniane zgromadzenie. Została pierwszą przełożoną generalną urszulanek, które poświęciły się głównie wychowaniu dziewcząt, by w przyszłości były one dobrymi żonami i matkami. Ją samą nazywano „matką”.

Św. Aniela Merici, dziewica
* 27 marca 1474 r,
† 27 stycznia 1540 r.
Kanonizowana 27 maja 1807 r.

Aniela Merici zmarła w Brescii i została pochowana w kościele św. Afry (męczennica zmarła na początku IV stulecia). Jej ciało umieszczone jest w kryształowej trumnie. Kościół również nosi jej wezwanie. Sztuka natomiast najczęściej prezentuje ją w stroju urszulanki i w białej chuście na szyi.

Jeśli chodzi o zgromadzenie, które założyła Aniela Merici, to jego przedstawicielki są licznie obecne w Polsce. Prowincja Polska Urszulanek Unii Rzymskiej to kilkaset sióstr prowadzących m.in. przedszkola, szkoły itd. Siostry są m.in. katechetkami i posługują w różnych kościelnych instytucjach. Pracują również na misjach.

 

 

Św. Angela Merici, dziewica, zakonnica

łac. angela anielska, posłanniczka

Św. Angela Merici, dziewica, zakonnica

Św. Angela Merici, dziewica, zakonnica urodziła się w roku 1470(?) w Desenzano nad jeziorem Garda w północnych Włoszech. Wcześnie osierocona, przebywała u dalszej rodziny, zajmując się gospodarstwem. Miała 40 lat, gdy zamieszkała w mieście. Należąc do ruchu „Deł Divino Amore” podjęła pracę charytatywną. Prowadziła życie pełne modlitwy i wyrzeczenia. Zyskała wkrótce taki autorytet, że zaproponowano jej prowadzenie dzieł dobroczynnych w Wenecji, a następnie w Rzymie. Trzeźwa obserwacja oraz pogłębione życie duchowe doprowadziły ją do poszukiwania nowych dróg duchowości w chrześcijaństwie. Wśród skromnych posług, jakie wykonywała, umiała odnaleźć nową rolę kobiety w społeczeństwie przekształconym przez Odrodzenie. Podjęła pracę wychowawczą, uważając, „iż nieład w społeczeństwie wywodzi się z nieładu w rodzinie”. Założyła nowy zakon Sióstr Urszulanek którego członkinie, nie wyróżniając się strojem, nie będąc zamknięte w klauzurze, poŚwięcają się wychowaniu dziewcząt, przyszłych matek. Swoim zakonnicom kazała „iść w lud”. Stworzyła nowy model apostołowania w Kościele. Nie mając elementarnego wykształcenia, posiadała wyjątkową inteligencję i wielką mądrość. Pod jej duchowym wpływem pozostawała poważna część elity ówczesnych Włoch. Zmarła 27 stycznia 1540 roku.

W IKONOGRAFII Święta przedstawiana jest w habicie urszulanki z białą chustą na szyi.

Bł. Jerzy Matulewicz (Jurgis Matulaitis), zakonnik, biskup

gr. georgeo uprawiam, georgos rolnik

Bł. Jerzy Matulewicz (Jurgis Matulaitis), zakonnik, biskup

Bł. Jerzy Matulewicz (Jurgis Matulaitis), zakonnik, biskup urodził się w 1871 roku w wielodzietnej rodzinie litewskiej, we wsi Lugine koło Mariampola na Suwalszczyźnie. Oboje rodzice umarli, gdy był małym dzieckiem. Po paru latach nauki w gimnazjum na prawach eksternisty zachorował na gruźlicę kości. Choroba ta gnębiła go do końca życia. Studiował w seminarium duchownym w Kielcach. Zapamiętano go jako kleryka pełnego spokoju, wewnętrznej równowagi, otwartego, pracowitego. Gdy władze carskie zamknęły seminarium, kontynuował naukę w Warszawie, następnie w Petersburgu. Święcenia kapłańskie przyjął w 1898 roku. Doktorat uzyskał na uniwersytecie we Fryburgu Szwajcarskim. Powrócił do Kielc, gdzie podjął zajęcia jako profesor seminarium. Następnie rozwinął działalność społeczną w Warszawie, zakładając m. in. Stowarzyszenie Robotników Katolickich oraz gimnazjum na Bielanach. Był założycielem zgromadzenia Sióstr Ubogich od Niepokalanego Poczęcia NMP. w 1907 roku objął katedrę socjologii w Akademii Duchownej w Petersburgu. w dwa lata później wstąpił do zakonu marianów. Zreformował go, przystosowując do potrzeb współczesności. w 1911 roku został generałem zakonu, którym kierował do śmierci. w 1918 roku mianowano go biskupem wileńskim. w 1925 został arcybiskupem i wizytatorem apostolskim Litwy.

Zmarł 27 stycznia 1927 roku w Kownie.

Beatyfikowany przez Jana Pawła II w 1987 roku. Jego relikwie spoczywają w kościele w Mariampolu. Jest jednym z patronów Litwy.

Św. Henryk de Ossó y Cervelló, prezbiter

imię germ. złożone z elementów: heim ojcowizna i rihhi władca. Całość można interpretować jako „pan domu, władca ojczyzny”

Św. Henryk de Ossó y Cervelló, prezbiter

Św. Henryk de Ossó y Cervelló, prezbiter urodził się w Vinebre w hiszpańskiej Katalonii 15 października 1840 r. w wieku 15 lat spotkał się z dziełem św. Teresy od Jezusa. Pragnął zostać nauczycielem, ale ojciec zadecydował, że zostanie kupcem. Został więc wysłany do pracy w sklepie u wujka. Jednakże śmierć matki w 1854 r. wskutek szalejącej wówczas w Katalonii epidemii cholery zmieniła serce Henryka. Postanowił zostać kapłanem. Po perypetiach związanych z uzyskaniem zgody ojca, trafił do szkoły dla przyszłych kapłanów w Tortosie. Codziennie uczestniczył w Eucharystii, odmawiał różaniec, często przyjmował też Komunię św. Studiował częściowo także w Barcelonie, wówczas wielkim przemysłowym mieście, gdzie poznał problemy życia robotników. w 1867 r. przyjął święcenia kapłańskie jako kapłan diecezjalny. Pierwszą Mszę odprawił przed obrazem Czarnej Madonny z Montserrat, Patronki Katalonii.

Zasłynął jako apostoł dzieci i wspólnot osób świeckich. Dzięki katechizowaniu dzieci mógł wypełnić swoje młodzieńcze pragnienie zostania nauczycielem. w 1872 r., aby ułatwić pracę katechetom, ułożył i wydał Praktyczny przewodnik katechety. Zatroszczył się także o dzieci nie uczęszczające do szkoły, organizując dla nich szkółki niedzielne, gdzie uczyły się pisać i czytać. Ofiarne apostolstwo umiejętnie łączył z głębokim życiem modlitwy. Bogate doświadczenie w życiu wewnętrznym pozwalało mu skutecznie prowadzić do Boga liczne osoby.

W 1873 r., zachwycony głębią myśli św. Teresy od Jezusa, założył stowarzyszenie katolickiej młodzieży żeńskiej. Postawił mu za cel troskę o ewangeliczne wychowywanie kobiet – przyszłych matek. Rozwijało się ono bardzo szybko – po roku liczyło już ok. 700 członkiń, a w osiem lat później – blisko 140 tysięcy w całej Hiszpanii. Dla potrzeb Towarzystwa Henryk napisał książkę Kwadrans – zbiór krótkich medytacji przeznaczonych dla młodzieży.

W 1876 r. powołał do życia także nowe zgromadzenie – Towarzystwo św. Teresy od Jezusa. Pragnął, by siostry mogły zdobywać odpowiednie przygotowanie naukowe i pedagogiczne do opieki nad dziewczętami. w 1890 r. zgromadzenie liczyło blisko 300 osób; sto lat później liczba profesek wzrosła do dwóch tysięcy.

Utrudzony cierpieniem i różnorakimi próbami, także ze strony władz kościelnych, zmarł na atak serca w Gilet w Walencji w nocy z 27 na 28 stycznia 1896 roku. w 1908 r. trumnę z jego szczątkami przeniesiono do domu jego zgromadzenia w Tortosie. Jego beatyfikacji w 1979 r. i kanonizacji w 1993 r. dokonał papież Jan Paweł II.

Inni patroni dnia

ŚwŚw. Dacjusza i Reatrusa mm. († V w.)
Św. Jana z Warneton bpa Cambrais († 1130)
Św. Witaliana pp. († 672)

℗ Św. Angela Merici, dziewica, zakonnica ℗ Bł. Jerzy Matulewicz (Jurgis Matulaitis), zakonnik, biskup ℗ Św. Henryk de Ossó y Cervelló, prezbiter