łac. thuribulum kadzielnica

Św. Turybiusz z Mogrovejo, biskup urodził się w 1531 roku w rodzinie szlacheckiej w Mayorga – prowincja León (Hiszpania). Studiował w Salamance i Koimbrze. w 1579 roku został biskupem Limy. w ogromnej, prawie misyjnej diecezji próbował uporządkować życie religijne, podnieść poziom intelektualny i moralny kleru. Był człowiekiem modlitwy. Prowadził życie pełne umartwienia.

Zmarł podczas pasterskiej wizytacji 23 marca 1606 roku. Beatyfikował go Innocenty XI (1679), kanonizował Benedykt XIII (1726). Jest patronem Peru.

Rebeka, także jako Ryfka (Izrael), Rafka (Liban)) – biblijne imię żeńskie z hebr. riwqah, ribhkah prawdopodobnie „urzekać, urzekający”

Liban, państwo leżące w klimacie podzwrotnikowym nad Morzem Śródziemnym, a graniczące z Izraelem i Syrią, jest ważnym ośrodkiem chrześcijaństwa na muzułmańskim Wschodzie. Ta kraina, o której powiadano, że płynie mlekiem i miodem, od lat jest dręczona konfliktami politycznymi i wyznaniowymi.

Wspominana dzisiaj św. Rafka przyszła na świat w górach Libanu. Tam, w Biqua Kafra, znajduje się słynący łaskami, grób św. Sarbeliusza-pustelnika. Rafka to jej imię zakonne, a prawdziwe – niezwykle egzotyczne – Butrossieh, jest odpowiednikiem łacińskiej Petriny, żeńskiej odmiany imienia Piotr. Równie tajemniczo brzmią imiona jej rodziców: matką była Rafqua (Rafka) z rodu Gemayelów, a ojcem Mrad Saber El-Chobog. Urodziła się w 1832 r. w Himlaya, niedaleko Bikfaci. Po śmierci matki ojciec ożenił się powtórnie, więc dojrzewała pod okiem macochy. Później wyjechała do Damaszku, gdzie znalazła pracę jako służąca. Pragnęła wstąpić do zakonu, toteż odrzuciła propozycję małżeństwa. w 1853 r. przyjęto ją do klasztoru mariamatek, wspólnoty prowadzącej pracę katechetyczną wśród dzieci.

Była katechetką do czasu, kiedy rozwiązano jej zakon i połączono z innym. Zgłosiła się wówczas do antonianek maronickich, gdzie wiodła życie kontemplacyjne w klasztorze św. Szymona w El-Quaran. Była to wspólnota żyjąca według reguły przypisywanej św. Antoniemu Pustelnikowi, w obrządku maronickim, wywodzącym się od wyznania, którego centrum duchowym był klasztor św. Marona. Wspólnota ta istnieje do dzisiaj i jest zależna od Kongregacji Kościołów Wschodnich.

W 1885 r. Rebeka została dotknięta paraliżem i ślepotą. Zamieszkała wtedy w Irabta. Swoje cierpienia znosiła z niezwykłą godnością, wpatrzona w Krzyż Chrystusa i Matkę Bożą Bolesną.

W ciężkich fizycznych cierpieniach przeżyła 29 lat. Przed śmiercią spełniło się jej pragnienie: przez godzinę widziała dom i siostry. Zmarła 23 marca 1914 r., a jej grób na przyklasztornym cmentarzu w Jrabta zaczął – jak głoszą spisane świadectwa – promieniować niezwykłym światłem. Za wstawiennictwem s. Rafki zaczęły dziać się cuda. Jako pierwsza uzdrowiona została z choroby jej współsiostra, matka Urszula Doumit. Cud, który posłużył do kanonizacji, dotyczył uzdrowienia z zaawansowanego nowotworu dwuletniej libańskiej dziewczynki Celiny Sami Rbeiz.

Św. Jan Paweł II beatyfikował ją w dniu 17 listopada 1985 roku, a w dniu 10 czerwca 2001 roku włączył ją do grona świętych.

Jan Paweł II podkreślał, że Liban to też Ziemia Święta. To właśnie on z wielką miłością i zaangażowaniem uczcił osobę pokornej mniszki – dzięki niemu Rebeka Pietra Chobok Ar-Rajes, czyli Rafka, została ogłoszona świętą.